ႏွစ္သစ္အႀကိဳ ခရီးသြားမွတ္တမ္း (၈)

၂-၁-၁၂

နံနက္ ၉-နာရီမွာ အိပ္ရာထ၊ နံက္စာစားၿပီး ေမာင္နႏၵအေဆာင္မွ ထြက္ခဲ့ၾက။ ယေန႔ ေဒလီကိုျပန္ၾကမည္။ ေန႔လည္စာကုိ ဗိယက္နာမ္သီလရွင္ေလး တမ္ အိမ္မွာ စားၾကမွာျဖစ္တယ္။ ေန႔လည္စာမစားမီ တကၠသုိလ္ထဲ လွည့္လည္ၾကည့္ရႈဘို႔အတြက္ အိမ္က အေစာထြက္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ နံက္ (၁၀) နာရီမွာ ေတာင္ ျမဴႏွင္းမ်ားဆိုင္းေနတာေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ဘာကိုမွ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ၾကရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ တကၠသုိလ္ထဲက ေမာင္နႏၵတုိ႔ တက္ေရာက္သင္ယူေနတဲ့ ဘာသာေရးဌာနကို ၀င္ေရာက္ေလ့လာၾကၿပီး နံနက္ (၁၀) နာရီခြဲေလာက္မွာ တကၠသုိလ္ဂိတ္ေပါက္ႏွင့္ မေ၀းလွတဲ့ ဗိယက္နာမ္ ဆရာေလး တမ္အိမ္ကို ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ ဆရာေလးတမ္အိမ္မွာ ျမန္မာဆရာေလး မသိဂၤါသီရိလည္းရွိေနတယ္။ ဒီမွာ သူတုိ႔ ၂-ပါးက အတူသြား အတူလာ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ယခုလည္း စာေရးသူတုိ႔ ေရာက္ခိုက္ ဆရာ ေလးတမ္အိမ္မွာ ေန႔လည္စာေကၽြးဘို႔ ၂ ပါးတုိင္ပင္ ခ်က္ျပဳတ္ၾကတာျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗိယက္နမ္အစားအစာမ်ားနဲ႔ ျပင္ဆင္ထားျခင္းျဖစ္တယ္။ ေကၽြးသမွ် အကုန္စားေလေတာ့ ဆရာေလး တမ္ သေဘာက်လို႔ မဆံုးျဖစ္ေနတယ္။ လာၾကၿပီးေတာ့ ေနၾကပါဦးလား၊ ဘာအေရးႀကီးလုိ႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္ၾက တာလဲလို႔ ေမးရွာတယ္။ ေန႔လည္စာစားၿပီး ေဒလီျပန္ဘို႔ အေ၀းေျပးကားဂိတ္ကုိ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာ ေလး၂-ပါးလည္း ကားဂိတ္အထိ လိုက္ပါလာၾကၿပီး ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိၾကတယ္။ ညေန သံုးနာရီ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ ပတ်ာက ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ည(၉)နာရီမွာ ေဒလီကို ေရာက္တယ္။ ေဒလီမွာ ေမာင္ဇဋိ တို႔ ကားဂိတ္က ေစာင့္ႀကိဳေနၾကတယ္။

၃-၁-၁၂

ယေန႔ အစီအစဥ္က ျမန္မာသံရံုးကို သြားျခင္းနဲ႔ shoping mall ထြက္ျခင္းတို႔ျဖစ္ၾကတယ္။ ျမန္မာသံရံုးကို ဗာရာဏသီတကၠသုိလ္မွာ ေဒါက္တာဘြဲ႕လုပ္ေနတဲ့ ဦးေသ႒ိလရဲ႕ ပတ္စပုိ႔သက္တမ္းတိုး စာအုပ္ထုတ္ ယူရန္အတြက္ သြားၾကျခင္းျဖစ္တယ္။ စာေရးသူတို႔ အိႏၵိယေရာက္ ပညာသင္ရဟန္းေတာ္မ်ား ပတ္စပို႔ သက္တမ္းတိုးလုိပါက ေဒလီ ျမန္မာ့သံရံုးကို သြားေရာက္ျပဳလုပ္ၾကရတယ္။ စာေရးသူမွာ ေဒလီရွိ  ျမန္မာ့သံရံုးကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေရာက္ဘူးျခင္းျဖစ္တယ္။ ဤသံရံုးသည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဇနီးေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ သမီးငယ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ ေနထုိင္ခဲ့တဲ့ ေနရာျဖစ္မယ္ ဟု အေတြးေရာက္မိတယ္။ စာအုပ္ရၿပီးေနာက္ သံရံုးမွ ျပန္လည္ထြက္ခဲ့ၾကၿပီး ကာလနဂါးႏွင့္  ေျမေအာက္ ေစ်းဘက္ကို ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေမာင္၀ိေ၀က က ကာလနဂါးေစ်းမွာ အသံဖမ္းစက္တစ္လံုး၊ ေျမေအာက္ ေစ်းမွာ စာေရးသူက စႏၵကူးနံ႔သာ ပုတီး(၁၀)ကံုး ႏွင့္ နံ႔သာေရေမြႊး ပုလင္း (၂) ကဒ္ (ရူပီး-၄၃၀၀ဘိုး) ၀ယ္တယ္။ ခရီးသြားအိပ္တစ္လံုး-(၆၀၀ိ)၊ စာအုပ္ဆုိင္မွာ သာသနာ ၂၅၀၀ စာအုပ္ရွာရင္း မဟတၱမဂႏၶီဘ၀ျဖစ္စဥ္စာအုပ္ကို (ရူပီး-၃၀ိ) ေပး၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္။ ေျမေအာက္ေစ်းမွာ လွည့္လည္ၾကည့္ရႈၿပီး ေစ်း၀ယ္တုန္းမွာ  ေမာင္၀ိေ၀က ရဲ႕ပါးစပ္က ေရႊသြားကုိ ကုလားေတြ ျမင္ၿပီး သု၀ဏ္ ဆုိၿပီး တစ္အံ့တၾသေျပာၿပီး ၀ို္င္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ၾကာရင္ ျပႆနာတက္ႏိုင္တာမို႔ ေမာင္၀ိေ၀က ကို စကားမေျပာ(ပါစပ္မဟ) ဘုိ႔ ေျပာရတယ္။  ယေန႔ ေန႔လည္စာကုိ ၿမိဳ႕ထဲ  kfc မွာ စားၾကတယ္။ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရမခ်ိဳးတာ သံုးရက္ ရွိခဲ့ၿပီမို႔ ေရခ်ိဳးရတယ္(ေအးတာကိုး)။ နက္ျဖန္ၿမိဳ႕ထဲ အထင္ကရေနရာမ်ားကို sightseeing ထြက္ဘို႔စီစဥ္ ထားၾကတယ္။

၄-၁-၁၂

နံနက္စာ စားၾကၿပီးေနာက္ နံနက္(၉)နာရီအခ်ိန္ အေဆာင္မွ စထြက္။ ပထမဦးစြာ အိႏၵိယ လြတ္လပ္ေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီး မဟတၱမဂႏီၶ မီးသၿဂိဳလ္ခဲ့သည့္ေနရာ (Raghat)ကို သြားၾကတယ္။ (Raghat) ကို အမ်ား သူငါ လာေရာက္အပန္းေျဖ နားေနစရာ ဥယ်ာဥ္အျဖစ္ အလြန္က်ယ္ျပန္႔စြာ ျပဳလုပ္ထားတာကို ေတြ႔ရ တယ္။ ဂႏီၶႀကီး မီးသၿဂိဳဟ္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ လွ်ပ္စစ္ မီးေတာက္အိမ္ အၿမဲထြန္းညွီထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အိႏၵိ ယမွာ ေခါင္းေဆာင္ဆုိသူမ်ားကုိ ဂုဏ္ျပဳအေလးထားဘို႔ မခဲ့ယဥ္းတတ္တာကုိ ဒီေနရာတစ္ခုကုိပဲ ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္တယ္။ (Raghat) ကထြက္ခဲ့ၿပီး နာမည္ေက်ာ္ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္း (Akshadham temple) ကို လာခဲ့ၾကတယ္။ အထဲကို ပုိက္ဆံအိပ္မွတစ္ပါး အျခားဘာကိုမွ်ယူေဆာင္ခြင့္မရွိဘူး။ ဓာတ္ပံုရိုက္ခြင့္လည္း မရွိဘူး။ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားကုိ ေက်ာက္ဆစ္ အႏုလက္ရာမ်ားနဲ႔ အႏုစိတ္ ဖန္တီးထားတယ္။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္အထိ ကုေဋသိန္းေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ အကုန္အက်ခံ တည္ေဆာင္ခဲ့တယ္လို႔သိရတယ္။ ဒီအေဆာက္အအံုႀကီးကို ဦးေဆာင္ တည္ေဆာက္ခဲ့သူက ဟိႏၵဴဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ျဖစ္တယ္လုိ႔သိရ တယ္။ ဟိႏၵဴေက်ာင္းမွ ျပန္လည္ထြက္လာခဲ့ၿပီး Lotus house ဘက္ကုိ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ က်ယ္၀န္းေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ ၾကာဖူးသ႑န္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အအံုႀကီးျဖစ္တယ္။ ဘဟာရီဘာသာ ၀င္တို႔ရဲ႕ ဘဟာရီ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းျဖစ္တယ္လုိ႔ သိရတယ္။ အထဲမွာ ထိုင္ခံုမ်ားရွိၿပီး မည္သည့္ဘာ သာ၀င္မ်ားမဆို ၀င္ေရာက္ၿပီး တိတ္ဆိတ္စြာ ကမၻာသူ ကမၻာသားမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ေရးအတြက္ ဆု ေတာင္းဆုယူ ျပဳလုပ္ႏိုင္တယ္။ ဒီအေဆာက္အအံုႀကီးကုိ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္က ဘဟာရီဘာသာ၀င္မ်ားက တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ သိရတယ္။ အဲဒီေနရာကေန မဟာသတိပ႒ာန္းကုန္းဘက္ကုိ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ မဟာသတိပ႒ာန္းကုန္း အ၀င္ေပါက္မွာ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတဲ့ အမႈိက္ပံုႀကီးကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အထဲလည္း၀င္လုိက္ေရာ စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေလး ေအးခ်မ္းသြားတယ္။ နာမည္ေက်ာ္ မဟာသတိ ပ႒ာန္ ေဒသနာေတာ္ျမတ္ကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ေနရာျဖစ္လုိ႔ မဟာသတိပ႒ာန္ကုန္း လုိ႔ ေခၚၾကျခင္းျဖစ္တယ္။ ျမတ္စြာဘုရာလက္ထက္ေတာ္အခါက ဒီေနရာဟာ ကုရုတုိင္းအနီး က ကမၼာသဓမၼရြာ ႀကီးျဖစ္ခဲ့တယ္။  အေသာကမင္းတရားႀကီးက အမွတ္အသား ေက်ာက္စာထားခဲ့တာေၾကာင့္ မဟာသတိပ႒န္ေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့ေနရာလုိ႔အတိအလင္းေျပာႏိုင္ျခင္းျဖစ္တယ္။ ေက်ာက္

ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ ေလးေဒါင့္ တိုက္ေလး တည္ေဆာက္ကာရံထားတဲ့ အေသာကမင္းႀကီး လက္ထက္က ေရးထိုးခဲ့တဲ့ ေက်ာက္စာ တစ္ ခုရွိတယ္။ အဲဒီ ေနရာကို မဟာသတိပ႒ာန္အေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေကာင္းသိၾကတဲ့ ေရႊျမန္မာတုိ႔ အေရာက္လာၿပီး ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ေလ့ရွိၾကတယ္။ စာေရးသူက မဟာသတိပ႒ာန္ပါဠိေတာ္(ဥေဒၵသ) ကို အသံေန အသံထားနဲ႔ ရြတ္ဆုိေပးတဲ့အခါ အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြက နားစုိက္ေထာင္ၿပီး သာဓုေခၚၾကတယ္။ မဟာ သတိပ႒ာန္း ကုန္းေနရာမွာ လူအေရာက္အေပါက္နည္းသလုိ ဘာအေဆာင္အေယာင္မွလည္း ရွိမေနဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ ဒီကုိ ေရာက္ရတာ အေတာ္ေလးကုိ အရသာရွိသြားတယ္။ မျမင္ႏိုင္တဲ့ အေအးဓာတ္ ေတြက ဥပနိသ်ပ႒ာန္းပစၥည္းအေနနဲ႔ အေထာက္အပံ့ျပဳေနလုိ႔ျဖစ္မယ္။ မဟာသတိပ႒ာန္ကုန္းက ျပန္ ေတာ့ မဟတၱမဂႏၶီေနအိမ္ျပတိုက္ဘက္ကို ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ မဟတၱမဂႏၶီေနအိမ္ျပတိုက္ကို အေတာ္ေလး ကုိ စိတ္၀င္စားဘြယ္ျပဳလုပ္ထားတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ အိမ္ထဲမွာ ဂႏၶီႀကီးရဲ႕ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ႏွင့္ အိမ္အျပင္ဘက္ မွာေတာ့ သူရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္က ေျခလွမ္းမ်ားနဲ႔ သူက်ဆံုးသြားတဲ့ေနရာမ်ားကုိ ျပထားတယ္။ မဟတၱ မဂႏၶီေနအိမ္ျပတိုက္ၿပီးေတာ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အင္ဒီရာဂႏၶီေနအိမ္ျပတုိက္ႏွင့္ သူမရဲ႕ဖခင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ပ႑ိတ္ ေနရူးအိမ္ျပတုိက္တုိ႔ကိုလည္း သြားၾကည့္ၾကေသးတယ္။ ပ႑ိတ္ေနရူးျပတုိက္မွာ ပ႑ိတ္ႀကီးေရးသားခဲ့တဲ့ Discovery of India  စာအုပ္ႀကီးနဲ႔ သမီးထံေပးစာ စာအုပ္ ၂ အုပ္ကို ရူပီး ၇၅၀ ေပးၿပီး၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္။ အင္တာေနရွင္နယ္ျပတုိက္ကုိေတာ့ အခ်ိန္မရလို႔ မသြားၾကေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အိႏၵိယဂိတ္ကို သြားၾကတယ္။ ဒီဂိတ္ပံုစံ အေဆာက္အအံုႀကီးကို စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့ အိႏၵိယ ပါကစၥတန္ ၂ ႏိုင္ငံအကြဲမွာ က်ဆံုးသြားၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႕ အထိန္းအမွတ္အျဖစ္ တည္ေဆာက္ခဲ့တာလုိ႔သိရတယ္။ အေဆာင္ကို ျပန္ ေရာက္ေတာ့ ညေန ၆-နာရီ ခြဲၿပီ။ တစ္ေနကုန္ ေဒလီ Sightseeing ထြက္တာ ကားခ ရူပီး (၉၀၀ိ)က်တယ္။ နက္ျဖန္ နာမည္ေက်ာ္ တပ္ခ်္မဟာကို ခရီးဆက္ဘို႔ ကိုဇဋိတုိ႔ ဆက္လက္ စီစဥ္ေနၾကတယ္။ 

ႏွစ္သစ္အႀကိဳ ခရီးသြားမွတ္တမ္း (၇)

၃၁-၁၂-၁၁

နံနက္စာ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ေပါင္မံု႔ ၂ ခ်ပ္၊ က်ေရတစ္ခြက္ လာေပးတယ္။ သတင္းစာေပးတယ္၊ သတင္း ေရဒီယုိဖြင့္ေပးထားတယ္။ ဒီရထားမွာ ေန႔လည္စာ၊ ညစာေတြကိုလည္း ေကၽြးေမြးေသးတယ္လုိ႔ သိရတယ္။ ရထားေပၚမွာ ဂယာက တစ္တြဲထဲ အတူစီးလာတဲ့ ျမန္မာလူငယ္ ေမာင္သိန္းေ႒းနဲ႔ စကား စျမည္ေျပာျဖစ္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကာလ က အိႏၵိယကို ထြက္လာတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ ေၾကာင္းသိရတယ္။ ယခု ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီစနစ္တည္ေဆာက္ေနၿပီမို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ တိုးတက္ေရး အတြက္ တတပ္တအား ၀ိုင္း၀န္းေဆာင္ရြက္ဘို႔ ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္သြားသင့္ေၾကာင္း ေျပာမိတယ္။ နယူးေဒလီဘူတာေရာက္ေတာ့ နံနက္ (၁၀) နာရီခြဲၿပီ။ ဗာရာဏသီဘူတာက လိုက္ပါလာၾကတဲ့ ေမာင္၀ိေ၀ကႏွင့္ ေမာင္စႏၵိမာတုိ႔ ၂ ပါးႏွင့္ ေဒလီဘူတာေရာက္မွ ဆံုျဖစ္တယ္။ ဘူတာသို႔  ဦးဇဋိလာလကၤာရ၊ ဦးကုမုဒါလကၤာရ ညီေနာင္ ၂ပါးလာေရာက္ႀကိဳဆိုၾကတယ္။ တည္းခိုမည့္အေဆာင္ကို မက္ထရို စီးၿပီးသြားၾကတယ္။ နာမည္ေက်ာ္ ေဒလီ ေျမေအာက္ရထားကို ယခုအႀကိမ္ ပထမဦးဆံုး စီးနင္းဘူးျခင္းျဖစ္တယ္။ ဦးဇဋိလ အခန္းမွာ အိပ္ပလံုးခ် ေခတၱ အပန္းေျဖ နားေနၾကၿပီး ေန႔လည္စာ စားဘုိ႔ အျပင္ကို ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အသစ္ဖြင့္လွစ္တဲ့  တိဘက္တန္ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ေန႔လည္စာစားၾကတယ္။ စားေသာက္ဆုိင္က အျပန္ ပတ်ာလၿမိဳ႕ကို ခရီးဆက္ဘို႔ ျပင္ၾကတယ္။ ပတ်ာလတကၠသုိလ္မွာ သီတဂူ က အရွင္နႏၵာစာရ ေက်ာင္းတက္ ေနတယ္။ ေမာင္၀ိေ၀ကတုိ႔ ၂ ပါးက ယေန႔ပင္ ပတ်ာလ သြားခ်င္သည္ဟုဆုိသျဖင့္ သူတုိ႔ႏွင့္ တစ္ပါတည္း လုိက္ပါသြားျခင္းျဖစ္တယ္။ ပတ်ာလ က ပန္ခ်ပ္စတိတ္ရဲ႕ ဒုတိယ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တယ္လုိ႔ သိရတယ္။ ေဒလီကေန ကီလုိမီတာ (၂၃၈) ေလာက္ေ၀းတယ္။ ဘတ္စ္ ကားနဲ႔ ၆ နာရီေလာက္ၾကာ သြားရတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ နယူးေဒလီမွာ  happy new year ည ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ အေစာက ေတြးထားေပမယ့္ မထင္မွတ္ဘဲ  ၿမိဳ႕ေတာ္ ပတ်ာလမွာျဖစ္သြားတယ္။ နယူးေဒလီက ေန႔ ၂ နာရီ ကားစထြက္တာ ပတ်ာလ ေရာက္ေတာ့ ည (၈) နာရီ ထုိးၿပီ။တကၠသုိလ္ဂိတ္ေပါက္ကိုေက်ာ္ၿပီး  ၿမိဳ႕လယ္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ အထိ လုိက္ပါသြားမိလုိ႔ သံုးဘီးငွားၿပီး တကၠသုိလ္ဂိတ္ဘက္ကုိ ျပန္လာရတယ္။ တကၠသုိလ္ဂိတ္ ေပါက္မွာ အရွင္ နႏၵာစာရ က ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္။ သူေနတဲ့ အခန္းမွာ ညက်ိန္းစက္ၾကတယ္။ ပတ်ာလၿမိဳ႕ တကၠသုိလ္မွာ ပီအိပ္ခ်္ဒီ လုပ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာ ေက်ာင္းသား ၂-ေယာက္ရွိတယ္။ စစ္ကိုင္း သီတဂူ က အရွင္နႏၵာစာရ ႏွင့္ စစ္ကုိင္း သမိေဒၶါဒယေခ်ာင္က ဆရာေလး မသိဂၤါသိရီတုိ႔ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ ၂-ပါးစလံုးက အမ္ေအဘြဲ႕ ကုိလည္း ဒီတကၠသုိလ္မွာပဲ ၿပီးခဲ့ၾကတယ္။ စာေရးသူတုိ႔ ပတ်ာလကို ေရာက္တဲ့ ညမွာပဲ ဆရာေလး ၂-ပါးလည္း ဗုဒၶဂယာမွ ပတ်ာလကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ စာေရးသူက စာေရးသူတို႔ ပတ်ာလကို ေရာက္ေနေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေတာ့ သူတုိ႔လည္း တကၠသုိလ္ဂိတ္ေပါက္ကို ယခုပဲ ေရာက္လာေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ဗုဒၶဂယာက တစ္ရက္တည္း ထြက္ခဲ့ၾကေပမယ့္ သူတုိ႔ ၂ ပါးက အျခားရထားနဲ႕ အလ်င္ လုိက္ပါ ခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ေမာင္၀ိေ၀ကတို႔ ခရီးပန္းလာတာနဲ႔ အေစာအိပ္ရာ၀င္ၾကေပမယ့္ စာေရးသူက ေတာ့ အင္တာနက္ၾကည့္ရင္း ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ေနတယ္။ ၁၂-နာရီထိုးေတာ့  happy new year လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ တစ္ႏွစ္ကုန္ျပန္ ငါ့ရုပ္နာမ္ ေသရန္ တစ္ႏွစ္နီးခဲ့ၿပီလုိ႔လည္း ေတြးလုိက္တယ္။ happy new year အထိန္းအမွတ္  ကုုလားေဗ်ာက္အုိးသံအခ်ိဳ႕ ၾကားေနရတယ္။

၁-၁-၁၂

ယေန႔ ခ်န္တီကတ္ၿမိဳ႕ကုိ ခရီးဆက္ဘို႔ စီစဥ္ထားတယ္။ နံနက္(၈) နာရီမွာ နံနက္စာအျဖစ္ ကိုနႏၵ လက္ရာ ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ၾကက္ဥေၾကာ္ စားၾကတယ္။ နံနက္(၉)နာရီမွာ သံုးဘီးစီးၿပီး ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကုိ ထြက္ခဲ့ၾက တယ္။ ကားဂိတ္ကတစ္ဆင့္ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး ပန္ခ်ပ္စတိတ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ (chantigerh) ခ်န္တီကတ္ကို ထြက္ခြာခဲ့ၾကတယ္။ ပတ်ာလနဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ခ်န္တီကတ္က ကီလိုမီတာ (၆၇) ေ၀းတယ္။ (၁) နာရီခြဲၾကာ ကားစီးသြား ရင္ေရာက္တယ္။ ခ်န္တီကတ္ၿမိဳ႕ထဲ ၀င္လုိက္တယ္ဆုိရင္ပဲ စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ကေလး ေအးခ်မ္းသြားတယ္။ လမ္းေတြ သစ္ပင္ေတြကို လွလွပပ စနစ္တက် တည္ေဆာက္ထားတာကို ေတြ႕ရ တယ္။ လမ္းေတြကို အေရွ႕အေနာက္၊ ေတာင္ေျမာက္ တစ္ေျဖာင့္တည္းဆြဲထားတယ္။ လမ္းေဘး၀ဲယာမွာ စီတန္းစုိက္ထားတဲ့ သစ္ပင္ေတြကလည္း ညီညီညာညာ ရွိလွတယ္။ လမ္းေတြက က်ယ္၀န္းၿပီး သန္႔ရွင္း ေနတယ္။ လူဦးေရ ထူထပ္မႈမရွိတာေၾကာင့္ အသြားအလာလည္း ရႈပ္ေထြးမေနဘူး။ လမ္းဆံုေတြက ကားပတ္ ၀ိုင္းႀကီးေတြကို ျမင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ေတာ္ ေနျပည္ေတာ္ကို သြားသတိရတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ သစ္ ေနျပည္ေတာ္ အလွနဲ႔ ဒီၿမိဳ႕အလွက ခပ္ဆင္ဆင္ျဖစ္ေနတာမို႔ ဒီၿမိဳ႕က ငါ ေရာက္ဘူးတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ခုခုနဲ႔ တူပါတယ္လုိ႔ အေစာက ေတြးေနမိေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ ခ်န္တီကတ္ေရာက္မွပဲ တကယ့္ကို happy new year ျဖစ္ေတာ့တယ္ ဆုိၿပီး ေက်နပ္ရေတာ့တယ္။ ဘတ္စ္ဂိတ္က တစ္ဆင့္ သံုးဘီးကားစီးၿပီး တကၠသုိလ္ကို လာခဲ့ၾကတယ္။ တကၠသုိလ္ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ဦးေကာသလႅ က ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္။ ဦးေကာသလႅနဲ႔ စာေရး သူက စစ္ကုိင္း-သီတဂူတကၠသိုလ္မွာ ဘီေအ ဘြဲ႔အတူၿပီးလာခဲ့သူမ်ားျဖစ္တယ္။ အိႏၵိယကို အမ္ေအဘြဲ႕ အတြက္ ထြက္လာေတာ့လည္း တစ္ႏွစ္တည္းပဲ။ သူက ေဒလီမွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီး စာေရးသူက ပူေနးမွာ။ အခု အမ္ေအၿပီးလို႔ M.Phil ဘြဲ႕လုပ္ျပန္ေတာ့လည္း အတူတူျဖစ္ေနတယ္။ သူက ဒီတကၠသုိလ္မွာ စာေရ းသူက ပူေနးမွာပဲေပါ့။ ဒီခ်န္တီကတ္မွာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ထဲက ဦးဓမၼာစာရႏွင့္ ဦးေကာသလႅတို႔ ၂ ပါး ေက်ာင္းတက္ေနၾက တယ္။ ဦးဓမၼာစာရ က စစ္ကုိင္းသီတဂူကျဖစ္ၿပီး ပီအိပ္ခ်္ဒီစာတမ္းလုပ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနေတာ့ ပတ်ာလမွာေနတယ္။ ဦးေကာသလႅအခန္းမွာ ေန႔လည္စာ စားၿပီး ၿမိဳ႕ကုိ  လွည့္ လည္ၾကည့္ၾကတယ္။ ပထမဦးစြာ တကၠသုိလ္ထဲကုိ လွည့္ၾကည့္တယ္။ ဆန္းျပားတဲ့ ဒီဇိုင္းမ်ားႏွင့္ တည္ ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အအံု အလွမ်ားကို ေနာက္ခံထားၿပီး ဓာတ္ပံုေတြရုိက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ ရက္မို႔ ပန္ခ်ပ္သူ အေခ်ာအလွမ်ားကို သိပ္မေတြ႕ရဘူး။ ဇာတ္ေတာ္ေတြထဲက ျမင္သူရူးေအာင္ လွတဲ့ ဥမၼာဒႏၱီတို႔ ပပ၀တီတို႔ဆိုတာ ပန္ခ်ပ္ေဒသသူမ်ားျဖစ္တယ္လို႔ဆိုတယ္။ တကယ္တမ္းလည္း ယခုအခ်ိန္ အထိ  အိႏၵိယမွာဆို အေခ်ာအလွဘက္မွာ ပန္ခ်ပ္သူမ်ားက နာမည္ႀကီးတုန္းပဲျဖစ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေဒလီမွာ အေခ်ာအလွၾကည့္ခ်င္ရင္ ရထားဘူတာကိုသြားၿပီး ပန္ခ်ပ္ဘက္ က လာတဲ့ရထား အဆင္းကုိ ေစာင့္ၾကည့္ရတယ္လုိ႔ေျပာဘူးတယ္။ ပန္ခ်ပ္နယ္က ဟိမ၀ႏၱာ ေရခဲေတာင္ မ်ားႏွင့္ နီးေတာ့ ရာသီဥတုက အေအးပိုတယ္။ ေရေျမေကာင္းတယ္။ သစ္ပင္ပန္းမာလ္ျဖစ္ထြန္းတယ္။ လူေတြကလည္း လူရည္သန္႔ေတြမ်ားတယ္။   ပန္ခ်္ လူမ်ိဳးေတြက ဆစ္ခ္ဘာသာ၀င္ေတြမ်ားတယ္။ သူတို႔ရိုးရာထံုးအရ ေခါင္း ေပါင္း အၿမဲတမ္း ေပါင္းထားရတယ္။ ေရာင္ထံုးထားရတယ္။ မုတ္ဆိတ္ထားရတယ္။ လက္နက္ဓား အၿမဲေဆာင္ထားရတယ္။ သူတို႔ႏိုင္ငံ ရဲ႕ဇာတ္စနစ္အရဆုိရင္ သူတို႔က ခတၱိယဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္ ကာကြယ္ ေရး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရသူမ်ားျဖစ္တယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္က ျမန္မာျပည္ကို အဂၤလိပ္ေတြ ေခၚသြင္းလာ တဲ့ ပန္ခ်ာပီစစ္သားေတြ ဆုိတာ ဒီနယ္က လူေတြျဖစ္တယ္။ ႏွင္းဆီဥယ်ာဥ္၊ ေရကန္၊ ဗ်န္က်ေစ်းေန ရာေတြကို လုိက္ၾကည့္ၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ ပတ်ာလကို ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ ပတ်ာလေရာက္ေတာ့ ညခ်မ္း မွာ အရွင္ဓမၼာစာရ ေနတဲ့ တိုက္ ခန္းကို သြားလည္ၾကတယ္။ အရွင္က ရန္ကုန္ ၾကည့္ျမင္တိုင္သားျဖစ္ၿပီး သဒၶါစိတ္နဲ႔ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ ေရာက္လာခဲ့သူျဖစ္တယ္။ စာေပဗဟုသုတ လုိက္စားမႈမွာ မ်ားစြာ ၀ါသနာပါသူျဖစ္ၿပီး အဂၤလိပ္၊ ပါဠိအေရး အသား ႏိုင္နင္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ စာေရးသူနဲ႔က ပခုကၠဴ အလယ္တိုက္ႀကီးမွာကတည္းက သိကၽြမ္း ရင္းႏွီးခဲ့ၿပီး စစ္ကုိင္း-သီတဂူေရာက္ေတာ့လည္း သီတဂူေက်ာင္း သားအျဖစ္ စာကဗ်ာထုတ္ေ၀ေရးေတြမွာ အတူလက္တြဲေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ထုိညက ဗဟုသုတမ်ား လွတဲ့ အရွင္ရဲ႕အဆိုအမိန္႔မ်ားကုိ မ်ားစြာ နား ေထာင္ခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။  

ႏွစ္သစ္အႀကိဳ ခရီးသြားမွတ္တမ္း (၆)

၂၈-၁၂-၁၁

နံနက္ ၇-နာရီေလာက္မွာ ဘုရားဘက္သြားဘို႔ စိတ္ကူးေနတုန္းမွာ ဦးဇ၀န၊ ဦးပညာနႏၵတို႔ ဦးေကာလိနိယ ကို ေဆးခန္းလိုက္ပုိ႔ဘုိ႔ ျပင္ဆင္္ေနတာေတြ႔တာနဲ႔ သူတို႔နဲ႔အတူ ဂယာၿမိဳ႕ ေဆးရံုကိုလိုက္သြားတယ္။ ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ေဒါက္တာက မေရာက္ေသးတာနဲ႔ နာရီ၀က္ေလာက္ ေစာင့္ေနရတယ္။ နံနက္ ၈-ခြဲမွာ ေဒါက္တာေရာက္လာၿပီး ဦးေကာလိနိယကို စမ္းသပ္။ ေခါင္းကုိ ဓာတ္မွန္ရုိက္ဘို႔ ညႊန္တယ္။ ဦးေကာလိနိယ က သီတဂူတကၠသုိလ္က ျဖစ္ၿပီး ယခု ဘံုေဘမွာ ေဒါက္တာဘြဲ႔လုပ္ေနတာျဖစ္တယ္။ လဆန္းပုိင္းတုန္း က သီတဂူဆရာေတာ္နဲ႔အဖြဲ႔ ေဒလီ Buddhist conference ကိုၾကြေရာက္လာေတာ့ လာေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ရင္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းမွာ အဖ်ားမိေနတာ ျဖစ္တယ္။ စျဖစ္တုန္းက ဂယာေဆးရံုမွာ ၃ ရက္ေလာက္ တက္လုိက္ရေသးတယ္လို႔ဆုိတယ္။ ေဒါက္တာက ဦးေဏွာက္အဖ်ား ေရာဂါလို႔ေျပာတယ္။ အဖ်ားေသြးမရွိ ေပမယ့္ ေခါင္းတစ္ျခမ္း အျမဲမူးေနတာေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္လုိ႔ မေပ်ာ္ဘူးလုိ႔ေျပာတယ္။ ေခါင္းမူး တာ တစ္ရက္မဟုတ္ေတာ့ ေခါင္းကုိ ဓာတ္မွန္ရုိက္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆုိလို႔ ယခု ေဆးရံုကုိ ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ တယ္။ ေခါင္းကုိ scan ဖတ္ဘို႔ ဆရာ၀န္ညႊန္လုိက္တဲ့ ဓာတ္မွန္ဌာနကို သြားၾကတယ္။ ေငြသြင္း ေဘာင္ခ်ာျဖတ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဓာတ္မွန္ရုိက္ စက္က ဖြင့္မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ၁- နာရီ ေလာက္ ၾကာသြားတဲ့ အထိ စက္က အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးတာနဲ႔ အျခားဓာတ္မွန္(ေဆးရံု) တစ္ခုဆီကုိ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီမွာလည္း လူနာေတြမ်ားတာမုိ႔ ေစာင့္ရဦး မယ္ဆုိလုိ႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ ေရာက္လာေတာ့ ဂယာၿမိဳ႕ထဲက စားေသာက္ဆုိင္ တစ္ခုကို သြားေရာက္စားၾကတယ္။ စားေသာက္ၿပီး ျပန္လာတဲ့အထိ ဓာတ္မွန္ရုိက္ဘုိ႔ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသး တာနဲ႔ ညေနမွ ျပန္လာၾကမယ္ဆုိၿပီး ေက်ာင္းကုိ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ညေန ၄ နာရီေလာက္ ဘုရားဘက္ကုိ ထြက္ခဲ့တယ္။ ဘုရားကအျပန္ ဦးေကာလိနိယ အတြက္ ေ၀ဖာ၊ မုန္႔ေခ်ာက္ကေလးေတြ ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ နက္ျဖန္ နံနက္ (၈)နာရီမွာ ဒုကၠရိယစရိယ ေတာင္ကုိသြားၾကမယ္ဘုိ႔ နာလႏၵာတကၠသုိလ္ ဦးသုဇနက ဖုန္းနဲ႔ ေျပာလာတယ္။  

၂၉-၁၂-၁၁

နံနက္(၈)နာရီမွာ ဘုရားလမ္းထဲကုိ ကား၀င္လို႔မရ၊ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားဘက္ကုိ ထြက္လာခဲ့ဘုိ႔ ဦးသုဇနက ဖုန္းဆက္။ ဒလုိင္းလားမားႀကီး တရားပြဲ နီးကပ္လာသည္ႏွင့္အမွ် တိဘက္လူမ်ိဳးမ်ား တစ္ဖြဲဖြဲ ေရာက္လာ ေနသျဖင့္ ေနရာတိုင္းတြင္ လူမ်ားျဖင့္ ျပည့္ညပ္ေန။ ဆိုက္ကားယဥ္မွတစ္ပါး အျခား ကားမ်ား ဘုရားလမ္း ထဲ မ၀င္ရန္ ယေန႔မွစ တားျမစ္ေနၿပီျဖစ္တယ္။ ဘုရားဂိတ္ေပါက္က ေစ်းဆုိင္တန္းမွာ နံက္စာ ပူတီ၊ လဘက္ရည္ေသာက္ၾကတယ္။ လမ္းမွာ စားဘို႔ မုန္႔ပဲသြားရည္စာ၀ယ္။ ဒီခရီးစဥ္ စီစဥ္သူ ေကာင္းမႈရွင္က အရွင္သုဇနျဖစ္တယ္။ ပန္ခ်ပ္-ပတ်ာလၿမိဳ႕ တကၠသုိလ္မွာ ပီအိပ္ခ်္ဒီ လုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာသီလရွင္ ဆရာေလး မသိဂၤါသိရီႏွင့္ ဗိယက္နမ္သီလရွင္ ဆရာေလး တမ္တုိ႔ကို အဓိက လုိက္ပါပို႔ ေဆာင္ေပးျခင္းျဖစ္။ ဆရာေလး မသိဂၤါသိရီက ေကာလင္းၿမိဳ႕ဇာတိ စစ္ကုိင္းေတာင္ရိုး သမိေဒၶါဒယေခ်ာင္ကျဖစ္တယ္။ ၁၀-တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀ကတည္းက သီလရွင္ဘ၀ကို ရယူခဲ့ၿပီး သီလရွင္ဘ၀နဲ႔ ဘီေအ(ျမန္မာစာ) ဘီေအ(ဗုဒၶဇင္)၂ ဘြဲ႔ရခဲ့ တယ္။ ဘီေအ(ဗုဒၶဇင္)ကေတာ့ စစ္ကုိင္း သီတဂူတကၠသုိလ္က ရျခင္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီေနာက္ အိႏၵိယကို ထြက္လာခဲ့ၿပီး ပန္ခ်ပ္စတိတ္က ပထ်ာလၿမိဳ႕ တကၠသုိလ္မွာ အမ္ေအဘြဲ႔လုပ္တယ္။ အမ္ေအၿပီးေတာ့ အဲဒီ တကၠသိုလ္မွာပဲ ေဒါက္တာဘြဲ႕အတြက္ ဆက္လုပ္ေနတယ္လုိ႔သိရတယ္။ ပထမဦးစြာ ဒုကၠရစရိယေတာင္ ကို သြားၾကတယ္။ စာေရးသူက တစ္ႀကိမ္ေရာက္ဘူးထားလို႔ လမ္းျပေပးရတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းေနရာ မမွတ္မိတာမို႔ လြန္သြားၿပီးမွ ေမးျမန္းၿပီး ေနာက္ျပန္လာရတယ္။ ဒုကၠရစရိယေတာင္ ေရာက္ေတာ့ ေတာင္ေျခမွာ ကားထားခဲ့ၿပီး ေတာင္ေပၚကုိ လမ္းေလွ်ာက္တက္ရတယ္။ ဒီမွာလည္း တိဘက္လူမ်ိဳးဘုရားဖူးေတြနဲ႔ ျပည့္ေန တာကို ေတြ႕ရတယ္။ ေတာင္တက္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေနပူ ႀကဲႀကဲ လမ္းေဘးမွာ ထုိင္ၿပီး ေတာင္းရမ္းေနၾကတဲ့ လူတန္းႀကီးကလည္း အစမွအဆံုး။ ဘုရားဖူးလာတဲ့ တိဘက္ေတြက သူတို႔ကုိ ခ်ိဳခ်ဥ္လံုးေတြ ေ၀ငွေပးသြား တာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ သူတုိ႔ကို ေပးဘုိ႔ ခ်ိဳခ်ဥ္ေရာင္းတဲ့သူေတြကလည္း ေပးသူ ေနာက္က လုိက္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။  ေတာင္းလို႔ရတဲ့ သူေတြကလည္း ရလာတဲ့ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြစုၿပီး ေရာင္းမယ့္သူေတြဆီ ျပန္အပ္ ဆုိေတာ့ ခ်ိဳခ်ဥ္သံသရာလည္ေနတာေပါ့။ ေတာင္းရမ္းေနၾက တဲ့ သူေတြ ၀ယ္ယူစားေသာက္ဘို႔ စားစရာ ေစ်းဆုိင္ေလးေတြလည္း သူတို႔နဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိတယ္။ ေတာင္ေအာက္က ဒုကၠရစရိယ လိုဏ္ရွိတဲ့ ေတာင္ေပၚကုိ မိနစ္ ၂၀-ေလာက္ ေလွ်ာက္ရတယ္။ လမ္းတစ္ ေလွ်ာက္ ေတာင္းရမ္းသူေတြနဲ႔ျပည့္ေနတာမို႔ နားဘုိ႔ အခြင့္သာဘူး။ လိုဏ္ဂူဆီေရာက္ေတာ့လည္း အထဲကို ၀င္ဘုိ႔တန္းစီေစာင့္ရတယ္။ လုိဏ္ထဲ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ေနာက္လူရွိေသးတာမို႔ ၾကာၾကာ ေနခြင့္မရွိ ဘူး။ လုိဏ္ဂူအ၀င္ေပါက္က ၂-ေပေလာက္သာရွိတာမို႔ အထဲကို ေခါင္းငံု႔၀င္ရတယ္။ လုိဏ္ထဲကို စနစ္တက် ၀င္ၾကဘုိ႔ တိဘက္ဘုန္း ေတာ္္ႀကီး ၂ ပါးက ႀကီးၾကပ္ေပးေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ လုိဏ္ထဲမွာ ျမတ္စြာဘုရား ဒုကၠရစရိယ က်င့္ေတာ္ မူပံု ဆင္းတုေတာ္ထားရွိတယ္။ ေဘးနားမွာ ကုလား ၂ေယာက္က ရုပ္တုတစ္ခုကို ျပၿပီး ပုိက္ဆံအလွဴခံ ေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ဒုကၠရစရိယေတာင္ကျပန္လာၿပီး မဟာေဗာဓိကို ျပန္ လာ။ တိဘက္စား ေသာက္ ဆိုင္တစ္ခုမွာ ေန႔လည္စာစား။ အဲဒီေနာက္ သုဇာတာရြာ၊ ဥရုေ၀ဠေတာကို သြား။ အဲဒီကျပန္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းကို စာေရးသူအား လုိက္ပုိ႔။ ဆရာေလးမ်ားအား သူတုိ႔တည္းခိုသည့္ ေနရာကို လုိက္ပုိ႔ ေပးၿပီး  ဦးသုဇန  နာလႏၵာကိုျပန္။ ည ၁၂ နာရီမွာ  ဆရာေလး ၂ ပါး ပန္ခ်ပ္ကို ည-၃ နာရီ ရထားနဲ႔ျပန္ မွာျဖစ္လုိ႔ ဦးပညာနႏၵႏွင့္အတူ ဂယာဘူတာကို လုိက္ပုိ႔ေပးၾကတယ္။ ဘူတာရံုမွာ ရထားေစာင့္ ေနစဥ္ ဆရာေလးမ်ား စီးမည့္ ရထား မလာႏိုင္ေၾကာင္း ေၾကျငာသျဖင့္ လက္မွတ္ေငြ ျပန္ေတာင္းၿပီး ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသုိ႔ျပန္လာခဲ့ၾက။ ဆရာေလးမ်ားအား အေပၚထပ္ ဘုရားေဆာင္တြင္ ေနရာေပး။

၃၀-၁၂-၁၁

ဒီေန႔ ည (၁၀း၅၄) နာရီ ရထားနဲ႔ စာေရးသူ ေဒလီကို သြားမွာျဖစ္တယ္။ ဒီေန႔မွာပဲ ဦးေကာလိနိယ၊  ဦးနႏၵ၀ံသ၊ ေက်ာင္းအစ္မႀကီး ေဒၚျမရွင္တုိ႔အဖြဲ႕  ညေန ၃ နာရီေလယာဥ္နဲ႔  ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ၾကမွာျဖစ္ တယ္။ နံနက္ပုိင္းမွာ ထုပ္ပိုးျပင္္္ဆင္။ ေန႔လည္စာစားၿပီး အခ်ိန္ရေသးတာနဲ႔ ဘုရားဘက္ကို ထြက္ခဲ့တယ္။ ဘုရားမွာ ပရိတ္သတ္မ်ားနဲ႔ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပုိမိုရႈပ္ေထြး မ်ားျပားလာတာကိုေတြ႕ရတယ္။ ဘုရားမွာ ထံုးစံအတိုင္း တရားထိုင္၊ ပ႒ာန္းရြတ္၊ ေမတၱာပို႔။ ယခုတစ္ေခါက္ ဗုဒၶဂယာကို ထြက္လာတာ တန္တယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ မဟာေဗာဓိကို ဖူးဘို႔ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးရလို႔ျဖစ္တယ္။ ရတဲ့အတိုင္း ဘုရားထဲမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ေအာင္ ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပ႒ာန္း၊ ပရိတ္ရြတ္၊ တရားထုိင္၊ ေမတၱာပုိ႔သမႈေတြ ကိုလည္း မ်ားမ်ား လုပ္ျဖစ္တယ္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကို ေမတၱာပို႔၊ အမွ်ေ၀တဲ့အခါ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြကို အဓိကထားပို႔တယ္။ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြကတစ္ဆင့္ ဗုဒၶဘာ သာႀကီးကုိ အစဥ္သျဖင့္ ေစာင့္ထိန္းလာခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး အစဥ္သျဖင့္ ေအးခ်မ္း သာယာ ေအာင္ ကူညီေစာင္မေပးၾကဘို႔ေတြလည္း ပါတယ္။ ဘုရားကအျပန္  ဦးေကလာသနဲ႕ ေတြ႕ဘုိ႔ သူတုိ႔ေနတဲ့ အခန္းေဆာင္ဘက္ကို ထြက္ခဲ့တယ္။ အိမ္မွာ ဦးေကလာသကုိ မေတြ႕ရဘူး။ ဂယာေလဆိပ္ကို ျမန္မာျပည္ က လာမယ့္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းကို သြားႀကိဳတယ္လို႔ သူနဲ႔အတူေန ေရႊေတာင္ဦး ဦးဇင္းက ေျပာတယ္။ ဦးေက လာ ျပန္လာရင္ ဖုန္းေခၚဘို႔မွာထားခဲ့ၿပီး ဘုရားဘက္ကို ျပန္ထြက္ခဲ့တယ္။ ကိုင္ေနက် ဖုန္းမေန႔ညက ပ်က္သြားတာမို႔ ဘုရားေစ်းမွာ ဖုန္းအသစ္တစ္လံုး၀ယ္။ ေစ်းတန္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ ည  ၉ - နာရီအခ်ိန္မွာ သံုးဘီးစီးၿပီး ဘူတာရံုကုိ ထြက္ခဲ့တယ္။ ဦးေကလာသ၊ ဦးပညာ နႏၵႏွင့္ အျခား ဦးဇင္းငယ္တစ္ပါးလုိက္ပုိ႔ၾကတယ္။ ဦးေကလာသ က ေကာ္ဖီ၊ တီးမစ္၊ လဘက္၊ ပဲေၾကာ္ အစံုထည့္ထားတဲ့ အထုပ္တစ္ထုပ္ ေပးတယ္။ ယမန္ေန႔ကလည္း နာလႏၵာ  ဦးသုဇနသီရိက သကၤန္း ၃ စံု၊ ကတီပါ ၿခံဳထည္ ၁။ ထီး ၁၊ ေကာ္ဖီ ၅ ထုပ္၊ ဗမာေဆး ၁ ထုပ္ ပါတဲ့ အထုပ္တစ္ထုပ္ ေပးခဲ့ေသးတယ္။ သယ္စရာေတြမ်ားေနတာမို႔ သကၤန္းတစ္စံုႏွင့္ ျခံဳထည္ကို ျပန္ေပးလုိက္ရတယ္။ အေစာရက္ကလည္း ပူေနး ကို ျပန္ၾကမယ့္ ေမာင္သီလာတုိ႔ကို ပူေနးသံဃာမ်ားအတြက္ နာလႏၵာတကၠသုိလ္ က သံဃာမ်ားက စုစည္း ၿပီး ငါးပိ ငါးေျခာက္၊ ေကာ္ဖီ၊ လဘက္စုိ၊ ေျခာက္ အစံု ထည့္ေပးလုိက္ၾကေသးတယ္။ အိႏၵိယကုိ ျမန္မာဘုရားဖူးေတြလာတဲ့အခါ စာသင္သား ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ျမန္မာျဖစ္စားစရာ ငါးပိ ငါးေျခာက္၊ ေကာ္ဖီ၊ ပဲၾကမ္းစတာေတြကို ယူလာၾကတယ္။ ဘုရားဖူးအေရာက္မ်ားတဲ့ ဗုဒၶဂယာ၊ နာလႏၵာ၊ ဗာရာဏ သီၿမိဳ႕က ရဟန္းေတာ္မ်ားအေနနဲ႕ စားစရာအတြက္ ေၾကာင့္ၾကစရာမလိုသေလာက္ပါပဲ။ ျမန္မာဘုရား ဘုရားဖူးအဖြဲ႕ အေရာက္အေပါက္မရွိတဲ့ ပူေနး၊ ဘံုေဘ၊ နာဂဇၨဳန စတဲ့တကၠသုိလ္က စာသင္သား ရဟန္း ေတာ္မ်ားကိုေတာ့ ဒီဘက္က ရဟန္းေတာ္မ်ားက မွ်ေ၀ေပးၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေက်ာင္းသား စည္းေ၀းကို လာရတာ ဘုရားလည္းဖူး ပန္းလည္းခူးဆုိတာလို အေတာ္ကေလးကို အက်ိဳးမ်ားလွတယ္လုိ႔ အေစာက ေျပာခဲ့တာေပါ့။ စာေရးသူစီးမယ့္ ရထားက ရာဇဓာနီ၊ 2 AC , A2, 10. အခ်ိန္က ည ၁၀ -၄၅။ ဦးေကလာတို႔ စာေရးသူရထားေပၚေရာက္မွ ျပန္သြားၾကတယ္။ ရထားက အခ်ိန္ကုိက္ေရာက္လာၿပီး အခ်ိန္ ကိုက္ျပန္ထြက္တယ္။ တစ္မိနစ္ေလးမ်ား ေနာက္က်မလားလုိ႔ နာရီၾကည့္ေနေသးတယ္။ တခါ တစ္ေလ ကု လားက အဟုတ္ပါလားလုိ႔ စိတ္ထဲခ်ီးက်ဴးမိေသးတယ္။ ရထားထြက္ၿပီး မၾကာဘူး ေသာက္ေရသန္႔လာ ေပးတယ္။ ေခါင္းဦး၊ ေစာင္၊ အိပ္ရာခင္း၊ မ်က္ႏွာသုတ္အျပည့္အစံု။ လုိက္ကာမ်ားနဲ႔ အခန္းအသီးသီးကို ကာေပးထားတယ္။ 2 AC ျဖစ္တာမို႔ ေစ်းေရာင္း ေစ်း၀ယ္၊ ခံုမဲ့၊ အပုိလူေတြကို မေတြ႔ရဘူး။  

ႏွစ္သစ္အႀကိဳ ခရီးသြားမွတ္တမ္း (၅)

၂၇-၁၂-၁၁

နံနက္ (၈) နာရီအိပ္ရာထ။ ေန႔ (၁၁) ေန႔လည္စာစား။ ေန႔(၁) နာရီေလာက္မွာ ေနရဥၨရာျမစ္တစ္ဘက္ ကမ္းက သုဇာတာရြာကို ဦးေကလာႏွင့္ ၂-ဦးသားေျခလ်င္ေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ သုဇာတာရြာဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္အခါက ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္ကို ေရမေရာတဲ့ ႏို႔ဃနာဆြမ္းဆက္ ကပ္ခဲ့တဲ့ သူေ႒းသမီး သုဇာတာေနထိုင္ခဲ့တဲ့ရြာကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္တယ္။ သူမလွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ ႏို႔ဃနာဆြမ္းက ဘုရားအေလာင္းေတာ္အတြက္ သဗၺညဳတညဏ္ေတာ္ႀကီးရေတာ္မူခဲ့သည္အထိ အေထာက္အကူျဖစ္ခဲ့ ရတယ္လို႔ စာေပမွာေဖာ္ျပထားတယ္။  သူမေနထိုင္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေနရာကို အေသာကမင္းႀကီးက ေစတီအိမ္ႀကီး တည္ထားခဲ့တာမို႔ သုဇာတာရြာလုိ႔ ယေန႔တုိင္ထင္ရွားေနျခင္းျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ စာေပမွာ သုဇာတာ ရြာဆုိတာ ေသနာနိဂံုးလို႔ လာတယ္။ သုဇာတာ ေနအိမ္ ေစတီေတာ္က အေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ရင္ သုဇာတာသူေ႒းသမီး ႏို႔ဃနာဆြမ္းဆက္ကပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ေညာင္ပင္ႏွင့္ ေတာင္ကုန္းေနရာကို ျမင္ေနရ တယ္။ ေတာင္ကုန္းဆီကုိ ေတာလမ္းေလးအတိုင္း ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေတာင္ကုန္းရဲ႕ အေရွ႕ကုိ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေရႊခြက္ေမွ်ာေတာ္မူခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ ေနရဥၨရာျမစ္ကို ေတြ႕ရ တယ္။ ယေန႔ ေနရဥၨရာျမစ္က ေရစီးေရလာမရွိေတာ့ဘဲ ေခ်ာက္ေသြ႕ေနတဲ့ ျမစ္ေကာႀကီး တစ္စင္းျဖစ္ ေနၿပီ။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္က ဒုကၠရစရိယအက်င့္ကုိစြန္႔ၿပီး အနီးတစ္၀ုိက္က ၿမိဳ႕ရြာေတြမွာ ဆြမ္းခံမွ် တရင္း တရားက်င့္ေတာ္မူခဲ့တယ္။ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူမည့္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃ ခုႏွစ္ ကဆုန္လျပည့္ အႀကိဳ အဖိတ္ေန႔မွာေတာ့ သုဇာတာ သူေ႒းသမီးလွဴဒါန္းတဲ့ ႏို႔ဃနာဆြမ္းကို ေနရဥၨရာျမစ္ကမ္းမွာ ဘုဥ္းေပးေတာ္ မူခဲ့တယ္။ အေလာင္းေတာ္ တရားအားထုတ္ခဲ့တဲ့ ဒုကၠရစရိယေတာင္ကုိလည္း သုဇာတာရြာက လွမ္းၾကည့္ ရင္ ခပ္ပ်ပ် လွမ္းျမင္ေနရတာမို႔ သိပ္မေ၀းလွဘူးလို႔ သိႏုိင္တယ္။ ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ အခါက ဒုကၠရ စရိယေတာင္အပါအ၀င္ ယခုျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးက ဥရုေ၀ဠေတာအုပ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေရႊခြက္ေမွ်ာ တဲ့ ေနရာအထိ မသြားေတာ့ဘဲ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္အခါက ဥရုေ၀ဠကႆပ ရေသ့ႀကီး ေနထိုင္ခဲ့ တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာကို ဆက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနရဥၨရာျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ဥရုေ၀ဠကႆပ၊ နဒီကႆပ၊ ဂယာ ကႆပ ဆိုတဲ့ ရေသ့ညီေနာင္တုိ႔ ေနာက္လုိက္ အသင္းအပင္းမ်ားနဲ႔ ေနထိုင္ခဲ့ၾကတယ္လို႔စာေပမွာလာ တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႔ အားလံုးကၽြတ္တမ္း၀င္ကုန္ၾကၿပီး ရေသ့ညီေနာင္ရွင္တစ္ေထာင္လို႔ ထင္ရွား တယ္။ ဒီေတာအုပ္ႀကီးထဲမွာပဲ ျမတ္စြာဘုရား ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူစက ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လာတဲ့ ေကာသလ မင္းႀကီးရဲ႕ ဖတူမိကြဲ ဘဒၵ၀ဂၢီ ညီေနာင္ မင္းသားသံုးက်ိပ္ကို တရားျပၿပီး ရဟန္းေဘာင္သို႔ သြပ္သြင္းႏိုင္ခဲ့ တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက ဗုဒၶဂယာမွာ  ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီးေနာက္  ဗာရာဏသီကုိ ၾကြေတာ္မူခဲ့တယ္။ ဗာရာဏသီမွာ တရားဦးဓမၼစၾကာေဟာ၊ ၆-က်ိပ္ေသာ ရဟန္းေတာ္ေတြကို သာသနာျပဳေစ လႊတ္ေတာ္မူၿပီး မွ ဥရုေ၀ဠေတာအုပ္ကို ျပန္လည္ၾကြေတာ္မူလာခဲ့ျခင္းျဖစ္တယ္။ ဥရုေ၀ဠမွာ ရေသ့ညီေနာင္ ရွင္တစ္ေထာင္ ႏွင့္ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္တို႔ကို သာသနာေဘာင္ ၀င္ေရာက္ေအာင္ စည္းရံုးႏိုင္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပါသံဃာ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ႏွင့္အတူ ဂယာအနီးက ဂယာသီသေတာကုိ ၾကြေတာ္မူခဲ့တယ္။ ဥရုေ၀ဠေတာက သာသနာေတာ္ရဲ႕ အဦးအစမွာ အေတာ္ေလး အေရးပါခဲ့တာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ယခုေတာ့ ဥရုေ၀ဠေတာအုပ္ဆိုတာ ဘယ္မွာလဲ လုိ႔ ေမးရေလာက္ေအာင္ ေတာနဲ႔သစ္ပင္ေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ေရၾကည္သန္႔ပါတယ္ဆို တဲ့ ေနရဥၨရာျမစ္ကလည္း သူရဲ႕ အႏြတၳအမည္ကို ထိန္းမထားႏုိင္ရွာေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ေနရဥၨရာျမစ္က သုဇာတာရြာေရွ႕မွာ ေျမာက္ကေတာင္ဘက္ကို စီးဆင္းလာၿပီး ရြာရဲ႕အေနာက္ဘက္မွာေတာ့ တစ္ဖန္ ေတာင္ကေန ေျမာက္ဘက္ကုိ ဂငယ္ေကြ႕ စီးဆင္းသြားတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ရြာရဲ႕ အေနာက္ဘက္ ျမစ္တစ္ဘက္ကမ္းမွာ ဘုရားအေလာင္း ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူရာ မဟာေဗာဓိေညာင္ပင္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေပမွာ ေနဇၨာ ေနရဥၨရာယ သမီေပ ေဗာဓိရုကၡမူေလ (ေရၾကည္သန္႔တဲ့ ေနရဥၹရာျမစ္အနီးက ေဗာဓိ ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ)လုိ႔ မွတ္တမ္းတင္ထားတာေပါ့။ ေသာတၳိယျမက္ထမ္းသမား ျမက္ရွစ္ဆုပ္ လွဴဒါန္းခဲ့ တဲ့ ေနရာကေတာ့ သုဇာတာရြာရဲ႕ ေျမာက္ဘက္၊ ျမစ္ရဲ႕ ဒီဘက္ကမ္းမွာပဲရွိတယ္။ ေသာတၳိယ ငစင္ ျမက္ရွစ္ဆုပ္လွဴဒါန္းတဲ့ေနရာကုိ မသြားေတာ့ဘဲ ေနရဥၨရာျမစ္သဲေသာင္ကိုျဖတ္ၿပီး မင္းတုန္းမင္း ဇရပ္ဆီကို လာခဲ့ၾကတယ္။ ေနရဥၨရာျမစ္သဲေသာင္းအတြင္းမွာ ေျမျမဳပ္ဘုန္း(အီးပံု)ေတြ မ်ားစြာရွိတယ္လို႔ ဦးေကလာ က သတိေပးတာနဲ႔ သတိႀကီးစြာထား သြားေနရတယ္။ ဟုတ္တယ္ ျမစ္သဲေသာင္းတြင္းမွာ အဲဒါေတြက ေနရာမလပ္နီးပါးရွိေနတာမို႔ အေတာ္ေလး ခဲရာခဲဆစ္သြားယူရတယ္။ ၂-နာရီေလာက္ခရီးျပင္း ေလွ်ာက္ လုိက္ရလုိ႔ အေတာ္ေလး ေမာသြားတယ္။ မဟန္႔နန္းေတာ္ထဲကို၀င္။ နန္းေတာ္အေဆာင္ အေပၚထပ္မွာ နားနားေနေန အေမာေျပထိုင္ေနၾကတယ္။ မၾကာပါဘူး ဟိႏၵဴဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက ဆင္းခဲ့ရန္ေျပာသျဖင့္ ေအာက္ကိုျပန္ဆင္းၿပီး မင္းတုန္းမင္းဇရပ္ဘက္ကုိ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး ေကာင္းမႈ ေတာ္ဇရပ္ႀကီးက မဟန္႔နန္းေတာ္ေဟာင္း အုတ္တံတုိင္းအတြင္းမွာ တည္ရွိတယ္။ ေရွးအခါက မဟန္႔ဆို တဲ့ ဟိႏၵဴဘုန္းႀကီးမ်ားက ဒီေဒသက ဗုဒၶဘာသာ ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြကို သိမ္းပိုက္ထားခဲ့ၾကတယ္။ သီရိ လကၤာႏိုင္ငံသား အနာဂါရိက ဓမၼပါလရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ မဟာေဗာဓိေစတီေတာ္အပါအ၀င္ ဗုဒၶဘာ သာအေဆာက္အအံုေတြကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားက ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ မင္းတုန္းမင္း ဇရပ္ကိုလည္း မဟန္႔တို႔က သိမ္းပိုက္ထားတာမို႔ သီေပါမင္းသက္ေသနဲ႔ အနာဂါရိကဓမၼပါလတုိ႔ ျပန္လည္ ေတာင္းဆိုခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကဘူး။ မင္းတုန္းမင္းက ဒီဇရပ္ႀကီးကို ေက်ာက္စာ ကဗ်ည္းမ်ားႏွင့္တကြ အခုိင္အမာ တည္ေဆာက္လွဴဒါန္းခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ေက်ာက္စာရံု ေစတီျပႆာဒ္သ႑န္ ၂ခုကိုလည္း ဇရပ္ႀကီး အနားမွာ ယေန႔တိုင္ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ေသးတယ္။ ေက်ာက္စာထဲမွာ မင္းတုန္းမင္းက မဟာေဗာဓိေစတီ ေတာ္ကုိ ေရႊေငြေက်ာက္သံပတၱျမားမ်ားကို လွဴဒါန္းခဲ့ေၾကာင္း ေရးသားထားတယ္။ မင္းတုန္းမင္းဇရပ္ႀကီးကို ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ၾကည့္ရင္း ေရွးျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ အေမွ်ာ္အျမင္ရွိပံုမ်ားကုိ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ မင္း တုန္းမင္းဇရပ္ရဲ႕ ၄-ဘက္ ၄-တန္းက အခန္းေတြမွာ လူေတြေနထိုင္ၿပီး ကၽြဲႏြားမ်ားျဖင့္ ညစ္ပတ္ေပေရေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ မင္းတုန္းမင္းဇရပ္က ျပန္ထြက္ခဲ့ၿပီး မဟာေဗာဓိဘုရားကို လာခဲ့ၾကတယ္။ အခ်ိန္မွာ ညေန သံုးနာရီရွိၿပီ။ ဘုရားထဲကို မ၀င္ေသးဘဲ ဘုရားေစ်းတန္းက ကုလား အေအးဆိုင္မွာ အပန္းေျဖ ထိုင္ရင္း လိေမၼာ္ရည္ ၂ ခြက္ ဆင့္ေသာက္လုိက္တယ္။ ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္ၿပီးေနာက္ ဦးေကလာသ စာေရး သူကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူ႔အေဆာင္ကို ျပန္သြားတယ္။ စာေရးသူကေတာ့ ဘုရားထဲ၀င္ၿပီး အခ်ိန္ကုန္ေအာင္ ေနလုိက္တယ္။ ဘုရားက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းကုိအျပန္ သိပ္ပင္ပန္းသြားၿပီးမို႔ ဆုိက္ကား စီးခဲ့ရတယ္။

ႏွစ္သစ္အႀကိဳ ခရီးသြားမွတ္တမ္း (၄)

 ၂၆-၁၂-၁၁

အစည္းအေဝးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ျပန္သူျပန္။ ဘုရားဖူးလွည့္သူလွည့္။ စာေရးသူကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ (၂) ႏွစ္က ဘုရားဖူးလွည့္ထားၿပီးျဖစ္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ ေဒလီဘက္သြားဘို႔ စီစဥ္ထားတာက တစ္ေၾကာင္းမို႔  ဘုရား ဖူးလွည့္ မလိုက္ေတာ့ပဲ ဗုဒၶဂယာမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္တယ္။  စာေရးသူတုိ႔ ပူေနးက အစည္းအေ၀းကုိ (၅) ပါးလာၾကတယ္။ ၂ ပါးက ပူေနးကို ျပန္မွာျဖစ္ၿပီး စာေရးသူအပါအ၀င္က်န္ ၃ ပါးက ေဒလီကို ခရီးဆက္ၾက မွာျဖစ္တယ္။ အလာတုန္းက သူတို႔ ၃ ပါးတြဲက  အရင္သြားႏွင့္ၿပီး စာေရးသူနဲ႔ ကိုအိန္ဒါက ေနာက္မွ လုိက္ လာၾကျခင္းျဖစ္တယ္။ ေဒလီကို ၃ ပါးသြားမယ္ဆိုေပမယ့္ ရထားလက္မွတ္ျဖတ္တာ မတူတာမုိ႔ စာေရးသူက သီးသန္႔သြားရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရထားတစ္စီးတည္း၊ တစ္ရက္တည္း၊ တစ္ခ်ိန္တည္းျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ ၂ပါးက ဗာရာဏသီက စီးမွာျဖစ္ၿပီး စာေရးသူက ဂယာဘူတာက စစီးမွာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္  သူတုိ႔ ၂ ပါးလံုး ညေနပုိင္း ဗာရာဏသီျပန္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကားနဲ႔ ဗာရာဏသီကုိ လုိက္သြားၾကတယ္။ ပူေနးျပန္မည့္ ကိုအိန္ဒါႏွင့္ေမာင္သီလာတို႔လည္း ဗာရာဏသီကို ျပန္လည္လုိက္ပါသြားၾကေလရဲ႕။ ေဒလီသြားမည့္ ရက္က (၃၁) ရက္ေန႔မို႔ ဗုဒၶဂယာမွာ ေနာက္ထပ္ ေလးငါးရက္ ေလာက္ေနရဦးမွာျဖစ္တယ္။ ရသမွ်အခ်ိန္ကို ဘုရားမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ဘို႔ စိတ္ကူးထားတဲ့အတိုင္း အားလပ္တာနဲ႔ ဘုရားဘက္ကုိလည္း ေျခဦးလွည့္မိတယ္။ ေန႔ဆြမ္းစားၿပီး ဦးသု၀ဏ္ႏွင့္ ဘုရားဘက္ထြက္ခဲ့တယ္။ နံနက္ကလည္း ေန႔ဆြမ္းမစားမီ မဂဓတကၠသိုလ္ ကြင္းထဲက တိဘက္တန္ဘုရားဖူးတစ္သိန္းေက်ာ္ တည္းခိုဘို႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အ၀တ္တဲအိမ္မ်ားကို သြား ၾကည့္ၾကေသးတယ္။ ဂ်ပန္ဘုရားကို အရင္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေန႔ခင္း တံခါးပိတ္ခ်ိန္ေရာက္ေနတာမို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ အျပန္လမ္းမွာ တိဘက္ဘုန္းႀကီး တစ္ေက်ာင္းကို ေတြ႔တာနဲ႔ ၀င္ၿပီး ေလ့လာတယ္။ ေန႔ခင္း ၀တ္ျပဳ ဆုေတာင္းခ်ိန္မို႔ တိဘက္ဘုန္းႀကီး ကိုရင္၊ ဦးဇင္းေလးေတြ တန္းစီထုိင္ၿပီး ၀တ္ျပဳဘုိ႔ျပင္ ဆင္ေနၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။ တိဘက္ေတြ ဘုရား၀တ္ျပဳရင္ ႏွဲ၊ ေမာင္း၊ လင္းကြင္း၊ ေဗ်ာ စည္ တီးခတ္ၿပီး သံၿပိဳင္သီဆို ပူေဇာ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ တိဘက္တန္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ အိႏၵိယႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းတည္ရွိတဲ့ ကုလားဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိတယ္။ ေက်ာင္းတုိက္အတြင္းမွာ လမ္း ေလွ်ာက္ေနဟန္ ေၾကးသြန္း ဆင္းတုေတာ္ႀကီးတစ္ဆူကို ဖူးေတြ႔ရတယ္။ ဒီကုလား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ လူ အသြားအလာ  မရွိသေလာက္ပဲ။ မဟာေဗာဓိဘုရားတစ္၀ိုက္မွာ ဘုရားဖူး အသြားအျပန္ေတြနဲ႕ သိပ္စည္ကားတယ္။ ကား၊ ဆုိက္ကား၊ ေစ်း ဆိုင္ေတြနဲ႔ အၿမဲလုိ ရႈပ္ေထြးေနတယ္။ ျမန္မာျပည္ အညာေဒသက ဘုရားပြဲေစ်းတန္းနဲ႔ သြားတူေနတာေတြ႔ ရတယ္။ ဘုရားဖူးလာတဲ့သူေတြက တိဘက္တန္ လူမ်ိဳးေတြမ်ားတယ္။ တိဘက္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဒလိုင္း လားမား မၾကာမီရက္မွာ ဗုဒၶဂယာကို တရားေဟာၾကြေရာက္ လာမွာမို႔ ႏိုင္ငံတကာက တိဘက္လူမ်ိဳးေတြနဲ႕ ပိုမုိစည္းကားေနျခင္းျဖစ္တယ္။ ဘုရားအျပင္မွာ စည္းကား ေနသလို ဘုရားပရိ၀ုဏ္အတြင္းမွာလည္း တိုးမေပါက္ေအာင္ စည္ကားလြန္းလွတယ္။ တိဘက္ေတြက ဗုဒၶဘာသာစိတ္ထက္သန္သူမ်ားျဖစ္တာမို႔ ေရွးအခါကဆိုရင္ တိဘက္ျပည္မွာ တစ္အိမ္ေထာင္မွာ ေယာ က်္ားေလးတစ္ေယာက္ႏႈန္း ဘုန္းႀကီး၀တ္ရတဲ့ ဓေလ့ရွိခဲ့ဘူးတယ္လို႔ ၾကားဘူးတယ္။ တိဘက္ႏုိင္ငံကုိ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္း (မင္း)မ်ားကသာ အစဥ္အဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္က တိဘက္ကို တရုပ္က သိမ္းေတာ့ အိႏၵိယကို ထြက္ေျပးလာတဲ့  (ယခု လက္ရွိ) ဒလုိင္းလားမားဟာ တိဘက္ ႏိုင္ငံရဲ႕ (၁၄) ေယာက္ေျမာက္  ေခါင္းေဆာင္ လားမား တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ တိဘက္ေတြက ဒလိုင္း လားမားႀကီးကို မ်ားစြာ ၾကည္ညိဳ ေလးစားၾကတယ္။ တိဘက္ျပည္ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဒလိုင္း လားမားႀကီးကုိပဲ အားထားေနၾကရတယ္။ ဒလုိင္းလားမားႀကီးက ႏိုင္ငံေရး၊ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ကမၻာမွာေက်ာ္ၾကား ထင္ရွားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔လူမ်ိဳးေတြ ကမၻာအရပ္ရပ္က ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြ ရေနတာ သူ႔စြမ္းေဆာင္မႈျဖစ္တယ္။  ေဗာဓိပင္ အနီးတစ္၀ုိက္မွာ ေအးေအး လူလူ ထုိင္ရင္း ပရိတ္ ပ႒ာန္းရြတ္၊ တရားထုိင္။ ဓာတ္ပံုရုိက္။ ဘုရားထဲမွာပဲ ေနကုန္တယ္ဆိုပါေတာ့။  ညေနေစာင္းေတာ့ ဦးေကလာသ ဘုရား၀ိုင္းထဲကို လာၿပီး စာေရးသူကုိ လာေခၚတယ္။ သူေနတဲ့ အခန္းကို ေခၚၿပီး ေရေႏြး လဘက္ႏွင့္ ဧည့္ခံတယ္။ သူက ဗုဒၶဂယာ ျမန္မာေက်ာင္းအနီးက အိမ္တစ္အိမ္မွာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ႏွင့္ အခန္းငွားေနထိုင္ၿပီး မဂဓတကၠသုိလ္မွာ အမ္ေအေနာက္ဆံုးႏွစ္တက္ေရာက္ေနတာျဖစ္တယ္။ ဇာတိ က ပခုကၠဴ-ကန္လွရြာဇာတိျဖစ္တယ္။ စာေရးသူ ပခုကၠဴၿမိဳ႕ မဟာ၀ိသုတာရာမတုိက္ႀကီးမွာ ေနတုန္းက သူကကိုရင္ျဖစ္ၿပီး စာေရးသူရဲ႕ စာခ်ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းမွာေနတယ္။ စာေရးသူနဲ႔ဆို ဆရာတူတပည့္ျဖစ္ တယ္။ ဦးေကလာက သူ႔အခန္းမွာ ညအိပ္ပါလို႔ ေျပာတာနဲ႔ သူတုိ႔ေနထိုင္တဲ့ အိပ္ခန္းေဆာင္မွာ တစ္ညတာ ညအိပ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ တစ္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ နံက္စာ၊ ေန႔လည္စာေတြခ်က္ေကၽြးတယ္။

ႏွစ္သစ္အႀကိဳ ခရီးသြားမွတ္တမ္း (၃)

၂၅-၁၂-၁၁

ယေန႔ အိႏၵိယႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ျမန္မာေက်ာင္းသား ရဟန္းေတာ္မ်ား စည္းေ၀းပြဲ ျပဳလုပ္မည့္ေန႔ျဖစ္တယ္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံ တကၠသုိလ္အသီးသီးက ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း ဗုဒၶဂယာျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းကို ေရာက္ရွိေနၾကၿပီျဖစ္တယ္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံ တကၠသုိလ္အသီးသီးမွာ ပညာသင္ၾကား ေနတဲ့ ျမန္မာ ေက်ာင္းသား ရဟန္းေတာ္ ၄၀၀ ေက်ာ္ ၅၀၀ ခန္႔ရွိတယ္။ အိႏၵိယေရာက္ ျမန္မာ ေက်ာင္းသား ရဟန္းေတာ္မ်ား သာယာဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအဖြဲ႕ ဖြဲ႕စည္းၿပီး ၀ိုင္း၀န္း ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာ ယခုဆို ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားပိုင္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ဗုဒၶဂယာ ေျမျမတ္မဟာမွာ ထီးထီးမားမားေပၚထြက္ခဲ့ၿပီျဖစ္တယ္။ ပညာေတာ္သင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား သာယာဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအဖြဲ႕ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ (ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး) ႏွင့္ ဘုရားဖူးလာျမန္မာမ်ားကုိ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးရန္တို႔ျဖစ္တယ္။ ႏွစ္စဥ္ ဒီဇင္ဘာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အဖြဲ႕ရဲ႕ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕အသစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ပြဲျပဳလုပ္တယ္။ အဲဒီအခါ မွာ တကၠသိုလ္ အသီးသီးက ပညာေတာ္သင္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားေတြ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဆီကို အေရာက္လာၾကၿပီး အဖြဲ႕ႀကီးတုိးတက္ရာ တုိးတက္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသား အစည္းအေ၀းလာရတာ အက်ိဳးအျမတ္အမ်ားႀကီးထြက္ပါတယ္။ ခရီးစရိတ္၊  စားစရိတ္ အသြား အျပန္ အားလံုးကို အဖြဲ႕ႀကီးက ကုန္က်ခံပါတယ္။ တစ္ႏွစ္တာ ေက်ာင္းသားေထာက္ပံ့ေငြ ခြဲတမ္းက် ရူပီးေငြ (၂) ေထာင္ (၃) ေထာင္ကလည္းအိပ္ထဲအသာကေလး ထည့္သြားရံုပါပဲ။  ေက်ာင္းေရာက္ျပန္ ေတာ့လည္း ေနစရာ၊ စားစရာ မေၾကာင့္က်ရ။ နံနက္ဆြမ္း၊ ေန႔ဆြမ္း၊ ည ေရေႏြးၾကမ္း၊  ေခါင္းဦး၊ ေဆာင္၊ ျခင္ေထာင္၊ ေရ(ပူ၊ေအး)၊ မီး၊ အင္တာနက္၊ တီဗီ အစစျပည့္စံုေအာင္ ဖန္တီးေပးထားတယ္။ ဗုဒၶဂယာမွာ တည္ရွိတာေၾကာင့္ ဗုဒၶဂယာကို ဗဟိုထားၿပီး ဘုရားဖူးထြက္လုိ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား အစည္း အေ၀းလာရတာ ဘုရားလည္းဖူး ပန္းလည္းခူးဆိုတာလုိ အက်ိဳးအျမတ္ ရလြန္းလွပါတယ္။ အစည္းအေ၀း ကုိ ယခင္ႏွစ္မ်ားက (၂၅၊ ၂၆)  ၂- ရက္က်င္းပခဲ့ၾကေပမယ့္ ယခုႏွစ္မွာေတာ့ တကၠသုိလ္စာေမးပြဲမ်ားနဲ႕ တုိက္ဆိုင္ေနတာမို႔ (၂၅) ရက္ေန႔ တစ္္ရက္တည္းပဲ က်င္းပႏိုင္မယ္လုိ႔ သိရတယ္။ အစည္းအေ၀းပြဲမွာ အဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕တစ္ႏွစ္တာ ေငြစာရင္းရွင္းတမ္း၊ ပညာေရး၊ က်န္္းမာေရး လုပ္ေဆာင္ခဲ့မႈ၊ ေရွ႕ဆက္အေကာင္ အထည္ေဖာ္ေဆာင္မႈႏွင့္ တစ္ႏွစ္တာ အလုပ္အမႈေဆာင္ ေကာ္မီတီ အဖြဲ႕သစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ျခင္း မ်ားကို ေဆာင္ရြက္ၾကတယ္။ 

နံနက္ (၆) နာရီမွာ ေက်ာင္းႀကီး ေအာက္ထပ္ စည္းေ၀းေဆာင္မွာ သံဃာေတာ္မ်ားစုေပါင္းၿပီး ဘုရား အေန ကဇာတင္၊ အႏၱရာယ္ကင္း ပရိတ္ရြတ္ဖတ္ေတာ္မူၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ အာရံုဆြမ္းဘုဥ္းေပး။ နံနက္ ၈ နာရီအခ်ိန္မွာ  ၾသ၀ါဒခံယူပူေဇာ္ပြဲ က်င္းပ။ ဗုဒၶဂယာ ျမန္မာေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ သာ၀တၳိျမန္မာ ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႀကီးတို႔ ၾကြေရာက္ေတာ္မူၾကၿပီး ၾသ၀ါဒကထာ ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူၾကတယ္။ ေက်ာင္း ေတာ္ႀကီးျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဦးနႏၵ၀ံသကုိလည္း ၾသ၀ါဒခံ ဆရာ ေတာ္အျဖစ္ဖူးေတြ႔ရတယ္။ ၾသ၀ါဒခံ ယူပူေဇာ္ပြဲ ၿပီးဆံုးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ (ထုိင္ခံုကုလားထုိင္ မ်ားျပင္ ဆင္ၿပီး)  ေက်ာင္းသားအစည္းအေ၀းကို ဆက္လက္က်င္းပတယ္။ အစည္းအေ၀းကို အဖြဲ႕ဥကၠ႒ ဆရာ ေတာ္ရဲ႕ အဖြင့္မိန္႔ခြန္းနဲ႔စတင္တယ္။ အဲဒီေနာက္ စာရင္းကုိင္ ဆရာေတာ္မ်ားရဲ႕ တစ္ႏွစ္တာ စာရင္း အင္း တင္ျပမႈ၊ အဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕ ပညာေရးေဆာင္ရြက္မႈ၊ ဂိလာနသံဃာေထာက္ပံ့ကူညီမႈႏွင့္ အေထြေထြေဆြး ေႏြးခန္း မ်ားကို ေဆာင္ရြက္တယ္။ အေထြေထြေဆြးေႏြးခန္းမွာ နာဂဇၨဳနတကၠသုိလ္က အရွင္သီဟ ဥာဏ တင္ျပတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဖြဲ႕ခြဲတစ္ခုတည္ေထာင္ၿပီး ပညာေရး သင္တန္းမ်ားဖြင့္လွစ္သင္ၾကားမႈ အစီအစဥ္ကို ၀ို္င္း၀န္းေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ နံနက္ပုိင္း အစည္းအေ၀းကုိ နံနက္ (၁၀) နာရီခြဲအခ်ိန္မွာ ရပ္နားၿပီး ေန႔ဆြမ္း ဘုဥ္းေပးေတာ္မူၾကတယ္။

အစည္းအေ၀းကို ေန႔ (၁၂) နာရီခြဲအခ်ိန္မွာ ျပန္လည္က်င္းပတယ္။ ပထမဦးစြာ အလုပ္အမႈေဆာင္ ေကာ္မီတီသစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ၾကျခင္းအစီအစဥ္ကိုေဆာင္ရြက္တယ္။ အဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕ ဥကၠ႒၊ အတြင္း ေရးမွဴး၊ ျပန္ၾကားေရး၊ စာရင္းစစ္မ်ားကို မဲေပးစနစ္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ၾကတာျဖစ္တယ္။ ပထမဦးစြာ သံဃာ အေရအတြက္မ်ားတဲ့ ဗာရာဏသီ၊ နာလႏၵာ၊ ဗုဒၶဂယာတကၠသုိလ္သံုးခုက ရဟန္းေတာ္မ်ား ကိုယ့္ ေဒသ အသီးသီးရဲ႕ ဥကၠ႒၊ အတြင္းေရးမွဴးစသည္မ်ားကုိ ေရြးခ်ယ္ၾကရတယ္။ အျခားတကၠသုိလ္က ရဟန္း ေတာ္မ်ားကေတာ့ အေရအတြက္ နည္းပါးတာေၾကာင့္ ေဒသအတြက္ သီးသန္႔ ေရြးခ်ယ္စရာမလုိပဲ ဗဟိုေရြး ခ်ယ္မႈမွာ တစ္သီးပုဂၢလအျဖစ္ တိုက္ရိုက္ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ရွိၾကတယ္။ တကၠသုိလ္ႀကီးသံုးခုက ေဒသအ တြက္ ေရြးေကာက္မႈမ်ားၿပီးေတာ့ ဗဟိုဌာနအတြက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ ေရြးခ်ယ္မႈျပဳၾကတယ္။ ယခုႏွစ္မွာလည္း  အဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕ ဥကၠ႒ႏွင့္ အေထြေထြအတြင္း ေရးမွဴးတာ၀န္မ်ားကို ယမန္ႏွစ္ က ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတဲ့ အရွင္ျမတ္ ၂ ပါးပဲ ျပန္လည္ေရြးခ်ယ္ျခင္းခံခဲ့ရတာကို ေတြ႕ရတယ္။ အရွင္ျမတ္ ၂ ပါးကေတာ့  မဂဓတကၠ သုိလ္က အရွင္ဇ၀န ႏွင့္ နာလႏၵာတကၠသုိလ္က အရွင္သုတာစာရာလကၤာရတို႔ျဖစ္ ၾကတယ္။ ၂၀၁၂-ခုႏွစ္ အတြက္ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕သစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္မႈ ၿပီးစီးတဲ့အခါ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕ရဲ႕ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားမ်ားနဲ႔ ညေနပုိင္း ေဆြးေႏြးခန္းမ်ားကို ျပန္လည္ စတင္လုိက္ တယ္။ နံနက္ပိုင္းက မၿပီး သတ္ခဲ့ေသးတဲ့ နာဂဇၨဳနတကၠသုိလ္ အရွင္သီဟဥာဏရဲ႕ ျမန္မာျပည္အဖြဲ႕ခြဲ တင္ျပမႈကုိ ဆက္လက္ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါ ျမန္မာႏိုင္ငံလတ္တစ္ေလာအေျခအေနအရ မျပဳလုပ္သင့္ေသးလုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသား မဂၢဇင္းစာေစာင္ျဖစ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕ကို အတည္ျပဳျခင္း၊ ဂိလာနသံဃာ ေထာက္ ပံ့ေၾကးမ်ားကုိ သတ္မွတ္အတည္ျပဳျခင္းမ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္ၿပီး  ဥကၠ႒ဆရာေတာ္ရဲ႕ နိဂံုးကထာျဖင့္ ညေနပိုင္းအခမ္းအနားကို ေအာင္ျမင္စြာ ရုပ္သိမ္းလိုက္တယ္။ အစည္းအေ၀းၿပီးသည့္ေနာက္ အစည္း အေ၀းတက္ေရာက္လာၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေရွ႕မွာ စုေပါင္း မွတ္တမ္းတင္ ဓာတ္ပံု ရုိက္္ၾကတယ္။ 

ယခုႏွစ္ ေက်ာင္းသား အစည္းအေ၀းၾကြေရာက္လာၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ အေထြေထြ ခရီးစရိတ္နဲ႔ စည္းေ၀းရက္ ဆြမ္းကြမ္းဆက္ကပ္မႈမ်ားကို မဇၥ်ိမသံဃမာတာဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းအမႀကီး ေဒၚျမရွင္(ပုလဲ) က လွဴဒါန္းေၾကာင္းသိရတယ္။ ေက်ာင္းအမႀကီး ေဒၚျမရွင္ (ပုလဲ) က ဘိတ္၊ ထား၀ယ္သူျဖစ္ၿပီး ဗုဒၶဂယာ ျမန္မာေက်ာင္းသားေက်ာင္းေတာ္ႀကီးျဖစ္ေပၚလာရန္ မတည္ေငြ သိန္း(၈၀) က်ပ္ကို ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးစြန္႔လွဴဒါန္းခဲ့သူျဖစ္တယ္။ ယခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းရန္ပံုေငြက ပညာေတာ္ သင္ရဟန္းေတာ္မ်ား ကို တစ္ပါးလွ်င္ ရူပီးေငြ ၃၀၀၀၊ ကထိန္အလွဴ ရူပီး- ၁၀၀၀၊ ေက်ာင္းအစ္မႀကီးအလွဴ ေဒၚလာ ၁၀ စီလွဴဒါန္း ႏုိင္ခဲ့တယ္။ လတ္တေလာက သီတဂူဆရာေတာ္ရဲ႕ ေဒၚလာ (၁၀၀) စီ ေထာက္ပံ့မႈကလည္း ပူပူေႏြးေႏြး ေလးပဲ ရွိၾကေသးတယ္။ အစည္းအေ၀းၿပီးတယ္ ဆုိရင္ပဲ မဟာေဗာဓိဘုရားဘက္ကုိ ထြက္ခဲ့တယ္။ ရတနာ ဃရသတၱာဟေရွ႕မွာ ပရိတ္ ပ႒ာန္းရြတ္၊ တရားထုိင္၊ အမွ်ေ၀။ ည ဂ-နာရီေလာက္မွ ဘုရားကျပန္၊ တိဘက္ ေစ်းတန္းဘက္က လွည့္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္။