နံနက္ ၈ နာရီက ၁၀ နာရီအထိ ဗုဒၶ၀ိဟာရမွာ အဘိဓမၼတၳသဂၤဟက်မ္းစာ ေန႔တိုင္း ခ်ပို႕ေန တယ္။ သင္တန္းသားကေတာ့ သံုးေယာက္ထဲပါ။ ပါဠိဌာနဆရာ ဆန္ေဂ်း၊ ပါဠိဌာနမွာ တရုပ္စာ ျပေနတဲ့ ဗိယက္နာမ္သီလရွင္ တစ္ပါး ႏွင့္ အိႏၵိယ ဘေႏၲ ၀ံသပါလတို႔ျဖစ္တယ္။ အခု သင္တန္းစလာတာ တစ္လေက်ာ္မွာ ေစတသိက္ပိုင္း စိတ္ယွဥ္ေစတသိက္ယွဥ္ေရာက္ေနၿပီ။ သင္ၾကားတဲ့နည္းက ျမန္္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္အတိုင္းပါဘဲ။ ပါဠိဖတ္၊ ဘာသာျပန္ဖတ္၊ အဓိပၸါယ္ေျပာ၊ သရုပ္ေကာက္။ သဒၵါမွာရုပ္ သၿဂိဳဟ္မွာ သရုပ္ဆုိတဲ့အတိုင္း သရုပ္သကန္ ေကာက္တတ္ဘို႔က အဓိကဘဲေလ။ အဓိပၸါယ္ေတြ ေဆြးေႏြးမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲလုပ္လုပ္ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ သရုပ္က်န္ဖို႕ရာက အဓိကပဲမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ သရုပ္သကန္ ေက်ဖို႔ ေ၀ဒနာေဘဒ၊ ပေယာဂေဘဒ၊ သခၤါရေဘဒဆုိတဲ့ နည္းလမ္းေတြက အေတာ္ေလး အေထာက္အကူျဖစ္ေစတာပဲ။ စိတ္ပုိင္းတစ္ပုိင္းလံုး ပတ္ခ်ာလည္ သြားေအာင္ ေမႊေႏွာက္ သင္ၾကားအၿပီးမွာ ေစတသိက္ပိုင္းကို ကူးတာပဲ။ ေစတသိက္ပိုင္း ေရာက္ေတာ့ ေစတသိက္ ေတြကို တစ္ခုခ်င္းရွင္းလင္းျပသ သင္ေပးတယ္။ လကၡဏာ၊ ရသ၊ ပစၥဳပ႒ာန္၊ ပဒ႒ာန္ေတြ ထုတ္ျပေပးတယ္။ အစက ဒါေတြကို အေသးစိတ္သင္ျပေပးဘို႔ စိတ္ကူးမရွိဘူး။ ဖႆေစတသိက္တစ္ခုကုိေတာ့ နမူနာအျဖစ္ လကၡဏ၊ ရသ၊ ပစၥဳပ႒ာန္၊ ပဒ႒ာန္အျပည့္ အစံုထုတ္ျပမယ္။ က်န္တာေတြကိုေတာ့ လကၡဏာတစ္ခုေလာက္သာ ေျပာျပေပးရင္ အေျခခံ သမားမ်ားအတြက္ လံုေလာက္တယ္ေပါ့။ ခက္တာက ဖႆေစတသိက္ကုိ နမူနာအျဖစ္ လကၡဏ၊ ရသ၊ ပစၥဳပ႒ာန္၊ ပဒ႒ာန္အျပည့္ အစံုထုတ္ျပသင္လုိက္တာ က်န္တာ ေတြကုိလည္း အျပည့္အစံုထုတ္သင္ျပေပးဘို႔ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ သင္ခ်င္သူ ေတာင္းဆိုသူကေတာ့ ဗိယက္နာမ္ သီလရွင္ပဲ။ သူက အတန္းမွာ အဓိကလူ လိုျဖစ္ေနတယ္။ ပါဠိစာေပ အားနည္း ေပမယ့္ သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပတယ္။ ဓာတ္ပစၥည္းခြဲျပမွ ေက်နပ္သူျဖစ္တယ္။ အဓိပၸါယ္ေျပာတာ ကုိေတာ့ အတၱေနာမတိေတြ မ်ားလြန္းတယ္အထင္နဲ႕ သိပ္မႀကိဳက္လွဘူး။ သင္တန္းအစ တုန္းကဆုိ ငါတုိ႔ကို တရားေဟာဘို႔ မႀကိဳးစားနဲ႕လုိ႔ေတာင္ ေျပာဘူးတယ္။ ေဒါက္တာ ဘြဲ႕လည္းၿပီး အဂၤလိပ္စာကလည္းေကာင္း၊ တရုပ္စာလည္း ရဆိုေတာ့ တစ္ဖက္ကုိ အထင္ မႀကီးတာ မဆန္းဘူးေပါ့။ စကားေျပာတာ သြားတာလာတာၾကည့္ရုံနဲ႕ မာနရွင္တစ္ ေယာက္ ဆုိတာ သိႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သင္တန္းအစမွာ ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္နဲ႔ ဘယ္လို သင္ရမယ္။ ဘယ္လို ျဖစ္ရမယ္ စသည္ ဆူညံဆူညံေတြ လုပ္ေနတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း ပါဠိစာေပရဲ႕ေလးနက္မႈေအာက္မွာ အဘိဓမၼာဘာ သာရပ္ရဲ႕ ဆြဲေစာင္မႈေအာက္မွာ မ်က္စိ ေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္း သြားတာေပါ့။
ေမးတာ မႀကိဳက္သူမ်ား
တစ္ခါတစ္ခါ ခက္လြန္းလို႔ စာနာစိတ္နဲ႕ နားလည္လားလုိ႔ ေမးတာေတာင္ မႀကိဳက္ဘူး။ လူၾကားမွာ အဲလိုေမးတာမ်ိဳး ရွက္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ငါအတြက္ မစိုးပါနဲ႕။ ငါ အဂၤလိပ္စာဘက္မွာ မင္းထက္ေကာင္းတာ ေသခ်ာပါတယ္ စသည္ျပန္ေျပာတယ္။ ျမန္မာ့ဆရာေတြထံုးစံအတိုင္း တပည့္ကုိ နားလည္ေစခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ နားလည္လား လို႔ ေမးတတ္တာက ႏုိင္ငံတကာအျမင္မွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသလား မေျပာတတ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္တုန္းက ကုိးရီးယား သီလရွင္ တစ္ေယာက္ကို သၿဂိဳဟ္သင္ေပးတုန္းကလည္း မွတ္မိျခင္း ရွိမရွိ ေမးဘူးတယ္။ ဒါကို သူမက မႀကိဳက္လွပဲ ဒါက မင္းအတြက္ လုိအပ္လို႔လားလုိ႔ ျပန္ေမးတာကုိ ခံရဘူးတယ္။ ခုလဲ ငါကုိ သိပ္စိုးရိမ္မေပးပါနဲ႕တဲ့။ ဂ်ပန္မေလး တစ္ေယာက္ကလည္း အဲလုိေမးလုိ႔ အျပင္လမ္း ေလွ်ာက္ထြက္တုန္းမွာ အတန္းထဲမွာ ငါ့ကို စာမေမးပါနဲ႔လို႔ ေျပာဘူးတယ္။ ဘာျပဳလုိ႔လဲ၊ ငါေမးတာ မင္းနားလည္ မလည္သိခ်င္လုိ႔ေမးတာ၊ ၿပီးေတာ့ မင္းနားမလည္ရင္ ငါကူညီေျပာရေအာင္လုိ႔ ေမးတာပါလို႔ ေျပာတာေတာင္ မေမးပါနဲ႕တဲ့ သူမ်ားေတြ သံသယျဖစ္ ကုန္ပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ေကာင္းေရာဗ်ာ အရပ္ကတို႔။ ကိုရီးယားမေလးတစ္ေယာက္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ေရွ႕ဆံုးက စိတ္ထက္ထက္သန္သန္နဲ႕ သင္ယူေနတာဆိုေတာ့ ေစတနာနဲ႕့ မင္းနား လည္လားေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သူမလည္း ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ ေအာ္ ေမးၿပီးသင္တာ သူတို႔အျမင္မွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနပါလား၊ ဆင္ျခင္ သင့္ပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။
ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာ
အခု သၿဂိဳဟ္သင္ေနတာ သမၸေယာဂနည္းေရာက္ေနၿပီ။ ေစတသိက္ေတြနဲ႕ စိတ္ေတြ ဘယ္လိုဆက္စပ္မႈရွိတယ္ဆုိတာကုိ ျပတဲ့အခန္းေပါ့။ ဒီအပိုင္းမွာ စိတ္ပုိင္းကုိလည္း ျပန္ေကာက္ေနရတာမို႔ ပိုမိုခက္ခဲမႈရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ပုိင္းနားလည္မထားရင္ ရြာလည္ၿပီ သာမွတ္။ သမၸေယာဂနည္းစတယ္ဆုိရင္ပဲ ဗိယက္နာမ္မဆီက အသံထြက္လာတယ္။ ငါ့ေနာက္ခံက တရုပ္စာ၊ မင္းတို႔က ပါဠိစာ။ ဒါေတြကို ခုမွေတြ႕ရတာ။ ငါ့အတြက္ သိပ္ခက္တယ္ဆုိတာ--။ ငါ ေရွ႕ဆက္ သင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ စသည္ အေၾကာင္းမဲ႕ ေဒါသ စကားေတြ ေျပာလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူမမ်က္ႏွာ ေသြးမရွိေတာ့ သလုိျဖစ္ေနတာမို႔ ၾကာၾကာ မၾကည့္ရက္လို႔ မ်က္ႏွာလႊဲထားရတယ္။ ဟုတ္လိမ့္မယ္။ ခုမွ ပါဠိစာေပကို ေတြ႕ၿပီး ခက္ခဲတဲ့ အဘိဓမၼာဘာသာရပ္ကို သင္မိတာ။ ၿပီးေတာ့ သင္ၾကားမႈမွာ မညွာတတ္တဲ့ ျမန္မာ့သင္နည္းနဲ႕ သင္ေနတာ။ သူခမ်ာ မငိုခ်င္ရက္ပဲ ရွိေတာ့မလဲ။ နားလည္မႈ မ်ားစြာနဲ႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ တိတ္တိတ္ပဲ ေနေပးလိုက္တယ္။ ဆရာဆန္ေဂ်းကေတာ့ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႕ တုိ႔လည္း ဒီလိုပါဘဲ စသည္ေျပာၿပီ ေဖ်ာင္းဖ်ေေနေလရဲ႕။ ငါ သင္ရတာကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ ပါဠိအားနည္းေတာ့ မွတ္မိတာနည္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္မိတာပါ လုိ႔ ေနာက္မွ ေလေျပေလး ထုိး ေျပာလာတယ္။ ျဖစ္ရမယ္ေလ။ အဘိဓမၼာအရသာကို သိသြားသူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ ဒီသင္တန္းကို လြယ္လြယ္ လက္လြတ္ခံမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ တြက္ၿပီးသားပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သင္တန္းမွာတုန္းက ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲသြားတဲ့ ကုိရီး ယားႏွင့္ ဂ်ပန္အပုမေလးအခ်ိဳ႕ေတာင္ အတန္းျပန္တက္ခ်င္လုိ႔ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနၾက တာ ၾကည့္ေပေတာ့။ ဒီတစ္ခါ သင္တန္းမွာ ဘယ္သူကုိမွ ဖိတ္မေနေတာ့ဘူး။ ရွိတဲ့သူနဲ႕ပဲ စခန္း သြားမယ္လုိ႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး သင္လာတာ တကယ္စိတ္၀င္ စားသူမ်ားသာ လာေရာက္သင္ တာမို႔ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ မလာတစ္ရက္လာတစ္ရက္သမားေတြ မပါလို႔ အေတာ္ေလး တာသြားတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ သင္တန္းအရွိန္ျမွင့္မယ့္အလုပ္မွာ ဗိယက္နာမ္မဆီက ငိုသံ သဲ့သဲ့ ထြက္လာတာၾကည့္ေပေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ရက္မွာ သူမ ပံုမွန္လာပါတယ္။
ျမန္မာ့စိတ္ဓာတ္
စာသင္တာ အေၾကာင္းမဲ့သင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အဂၤလိပ္စာ အေလ့အက်င့္ရေအာင္ဆိုတဲ့ အေတြးျပင္ ျမန္မာဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာကိုလည္း သိေစခ်င္တဲ့ အေတြးေတြပါတယ္။ ျမန္မာဆုိရင္ စီးပြားေရးမဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုလုိ႔ရႈျမင္ၿပီး အရာရာကုိ အထင္အျမင္ေသးတာ နည္းနည္းမွ မခံခ်င္ဘူး။ ျမန္မာေတြဆီမွာ ဘာေတြရွိတယ္ဆိုတာကုိ သိေစခ်င္တယ္။ ငံု႕ၾကည့္ေန တာေတြကို ေမာ့ၾကည့္လာေအာင္လုပ္ခ်င္တယ္။ ဂ်ပန္ေတြ ဗိယက္ နာမ္တြဆိုတာ အေတာ္ စိတ္ဓာတ္ ျပင္းတဲ့အမ်ိဳးေတြပဲ။ ဂ်ပန္မတစ္ေယာက္ အတန္းထဲမွာ စိတ္ပိုင္းက စိတ္ေတြ ေရတြက္ရတုန္း ခက္လို႔ သူ႕မေခါင္းသူ ျပန္ထုေနတာၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးမိတယ္။ အခုလဲ ဗိယက္နာမ္ သီလရွင္ ငိုခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတာၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးရေသးတယ္။ ဒါပဲေလ ျမန္မာဆိုတာ။ ဂ်ပန္အပုမေလးတစ္ေယာက္ဆို လမ္းမေပၚမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး အရိုအေသ ေပးဘူးတယ္။ အေကာင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အရြဲ႕တိုက္တာ။ ဘာပဲျဖစ္ေနေန ဂ်ပန္တစ္ ေယာက္က ဒူး ေထာက္ဘို႔ဆိုတာ လြယ္ကူတဲ့အလုပ္မွ မဟုတ္တာဲ။ အင္း ဂ်ပန္က ဒူးေထာက္ရတဲ့ ျမန္မာ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ဂုဏ္ယူရမလိုျဖစ္ေနၿပီ။
ပါဠိသဒၵါသင္တန္းစတင္ျခင္း
ဒီေန႔ ညေန ၆ နာရီ ပါဠိ ဆရာ ဆန္ေဂ်းအိမ္မွာ ပါဠိသဒၵါ သင္တန္းစတယ္။ ကစၥည္း သဒၵါႀကီးကို သင္ေပးဘို႔ ဆရာ ဆန္ေဂ်းက ေတာင္းဆိုလုိ႔ သင္ၾကားျခင္းျဖစ္တယ္။ ပါဠိသဒၵါ သင္မယ္ဆိုေတာ့ သင္ခ်င္တဲ့သူေတြ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဖီေလာ္ဆုိဖီဌာန ပထမ ႏွစ္ေက်ာင္းသူ မစ္စ္ ေယာင္ (ကိုရီးယားူ)။ ပီအိပ္ခ်္ဒီ ေက်ာင္းသူ အခ်ိနာ(အိႏၵိယ) ၊ ဗိယက္နာမ္ သီလရွင္ တန္၊ အိႏၵိယ ဘေႏၲ ၀ံသပါလ၊ သုဒႆန၊ ဒီပါနႏၵ (ဘဂၤလားေဒ့ရွ္) ႏွင့္ ဆရာဆန္ေဂ်းတုိ႔ျဖစ္ၾကတယ္။
၁-၂-၂၀၁၁
