ဘ၀အားကစားသမား
နံက္သင္တန္းကုိ သြားတဲ့အခါ တကၠသိုလ္အားကစားကြင္းႀကီးထဲက ျဖတ္သြားတယ္။ အားကစားကြင္းနဲ႕ ေနတဲ့အေဆာင္က လမ္းဘဲျခားတယ္။ နံက္ ၇-နာရီေလာက္ဆို ကုလားေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္လာၿပီး ေဘာလံုးကန္ၾကတယ္။ ခရိကက္ကစားၾကတယ္။ စေန တနဂၤေႏြ အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြဆိုရင္ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္း ေတြပါ လာေရာက္ကစားၾကတာမို႔ ကြင္းအျပည့္ လူအျပည့္ ဆူညံေနေတာ့တာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ေနပူႀကဲႀကဲ ေအာက္မွာ တစ္ေနကုန္ ေဆာ့ကစားေနတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ကုလားဆိုတာ အခ်မ္း အပူဒါဏ္ အေတာ္ခံႏိုင္ ရည္ရွိတဲ့ လူမ်ိဳးပဲ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးမွ ဘုရားမျဖစ္ ဘယ္လုိလူမ်ိဳးျဖစ္မွာလဲလို႔ တစ္ခါ တစ္ခါ ေတြးမိတယ္။
အားကစားကြင္းထဲက ျဖတ္သြားတာ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္လို႔ ယူဆထားတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ သံသရာအား ကစား ကြင္းႀကီးထဲက ဘ၀အားကစားသမားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရႈျမင္လုိ႔ ရတယ္။ သံသရာပြဲစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ခႏၶာဆိုတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ေဘာလံုးအသင္းႏွင့္ မနားတမ္းယွဥ္ၿပိဳင္ကန္လာတာ ႏိုင္တယ္လို႔ မရွိခဲ့ဘူးဘူး။ အၿမဲတမ္းရႈံးေနေသာ ေဘာလံုးအသင္းဆိုတာ အျခားဟုတ္ပါရိုးလား ငါဆုိတဲ့ ငါေပါ့။ ဒီဘ၀မွာ ျပန္လည္ တိုက္စစ္ဆင္ႏိုင္ဘုိ႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။ အေျခအေနေပးရင္ ယတိျပတ္ အႏိုင္ယူ ဂိုးသြင္းႏုိင္ဘုိ႔အထိ ျပင္ဆင္ေန တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥက အခက္သားလား။ ကိုယ္က ဂိုးသြင္းဘို႔ ေနေနသာသာ တစ္ဘက္အသင္းက တုိက္စစ္ ဆင္လြန္းလုိ႔ မနားတမ္း ခုခံ ကာကြယ္ဖ်က္ထုတ္ေနရတာနဲ႔ပဲ ပြဲသိမ္းခရာ မႈတ္ခ်ိန္တန္ခဲ့ၿပီ။
ကုလားေက်ာင္းသားေတြက ေဘာလံုးကန္ရင္း စာေရးသူကို ေစာင္းငဲ့လွမ္းၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ တကယ့္ အားကစားသမား စစ္စစ္တစ္ေယာက္လာေနတာကို သူတို႔ မသိၾကဘူး။ သူတို႔က သူတုိ႔ေလာက္ပဲ အားကစား သမားလုိ႔ ထင္မွတ္ေနၾကတယ္ေလ။ အထင္နဲ႔ အျမင္က တစ္ထပ္တည္း မက်တတ္ဘူးဆိုတာကို သူတို႔ မသိရွာၾကဘူးထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဗုဒၶကမိန္႔တယ္မဟုတ္ပါလား အႏၶီဘူေတာ အယံ ေလာေကာ = တစ္ေလာကလံုး ကန္းေနတယ္ တဲ့။
ပန္းေကာက္သမားေလး
အားကစားကြင္းကုိ လြန္ရင္ Vice chancellor ရံုးခန္းနားက လမ္းကုိ ေရာက္ေတာ့တာပဲ။ ဒီလမ္းရဲ႕ တစ္ဖက္တခ်က္မွာ တရုပ္စကားတန္းရွိတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ ေႂကြက်ေနတာ ၾကည့္လုိ႔ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ျမန္မာျပည္က တရုပ္စကားတန္းမ်ားနဲ႔ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ စစ္ကိုင္းေတာင္တက္လမ္းမ်ား ကုိ သတိရမိတယ္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေႂကြက်ေနတဲ့ တရုပ္စကားပန္းအခ်ိဳ႕ကို လက္တစ္ခုပ္အျပည့္ ေကာက္ယူတယ္။ ေက်ာင္းကုိေရာက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ ေရေဆးၿပီး ဘုရားကုိ လွဴတယ္။ ဒါက ေန႔စဥ္လို လုပ္ျဖစ္တယ္။ ကုလားမ်ားက ေသာက္ေတာ္ေရထဲမွာ ပန္းထည့္ၿပီးလွဴေလ့ရွိတယ္။ ေသာက္ေတာ္ေရ သန္႔သန္႔ လွဴတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဘုရားကို ပန္းလွဴၿပီး ေနရာယူ ဘုရားကန္ေတာ့ တရားထုိင္ေတာ့တာပဲ။
စာသင္ခ်ိန္
နံနက္ ၉ နာရီ မထိုးမီ ငါးမိနစ္ေလာက္အလိုမွာ တရားထိုင္ျဖဳတ္တယ္။ ဘေႏၱ သုဒႆနရဲ႕ ေၾကးခြက္ ေခါက္သံဟာ တရားထိုင္ခ်ိန္ ၿပီးဆံုးျခင္းကို သိရွိေစတယ္။ တရားထုိင္ၿပီးရင္ စာခ်ေနရာမွာ ေရႊ႕ေျပာင္း ေနရာယူၿပီး စာခ်မႈ စတင္ေတာ့တာပဲ။ စာသင္မႈ မစတင္မီ နေမာတႆ သံုးေခါက္ရြတ္ဆို ဘုရားကန္ ေတာ့ၾကတယ္။ ဘုရားကန္ေတာ့ၿပီးရင္ ပထမဆံုး ယမန္ေန႔က ဖတ္ထားတဲ့ ပါဠိကုိ အလြတ္ရြတ္ဆိုျပေစတယ္။ ၿပီးမွ သင္ၾကားမႈကို စတင္တယ္။ သင္ၾကားတဲ့ အခါမွာ ပါဠိဖတ္၊ ဘာသာျပန္၊ အဓိပၸါယ္ေျပာတယ္။ မရွင္းမလင္းတာေတြကို ေမးေစတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဆံုးသတ္ေျဖၾကားတယ္။ စာပုိဒ္တုိင္းကုိ ဒီလိုသြားပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ၂ ခ်က္ပါပဲ။ စာကုိ အက်ယ္ေျပာျပျခင္းႏွင့္ လိုရင္းအခ်ဴပ္ေျပာျပျခင္းတုိ႔ျဖစ္တယ္။ စာသင္ခ်ိန္ၿပီး ဆံုးခ်ိန္မွာ ကုလား က်ေရတစ္ခြက္ေသာက္ၿပီး အေဆာင္ကုိ ျပန္လာေတာ့တာပဲ။
0 comments:
Post a Comment