ဆရာလုပ္နည္း နိသ်ည္းကား

ေႏြရာသီ ေက်ာင္းအားရက္မွာ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ ဟင္ဒီစာ သင္ဘို႔ စိတ္ကူးထားခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း လုပ္ျဖစ္တာကေတာ့ အဘိဓမၼာဘာသာရပ္ႏွင့္ ပါဠိသဒၵါ သင္ျပေပးရျခင္းပဲ။ ပါဠိဌာနမွာ ဆရာလုပ္ေနၾကေပမဲ့ အခ်ိဳ႕ ပါဠိစာေပ မသိၾကဘူး။ အဘိဓမၼာသေဘာတရားေတြကို နားမလည္ၾကဘူး။ ဒီဘာသာရပ္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းႏိုင္တာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ေတြ ဆိုတာ သူတုိ႔ ေကာင္းေကာင္း သိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပါဠိ အဘိဓမၼာ သင္ျပေပးဘို႔ ေတာင္းဆိုမႈ ျပဳတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ အမ်ားစုက သူတို႔ကုိ သင္ျပေပးရမွာ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ကုလားဆိုတာ ဘာကုိမွ် စိတ္၀င္စားသူမ်ား မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေနၾကလို႔ပဲ။ ဟုတ္တယ္ ကုလားဆုိတာ ေငြကလြဲလုိ႕ ဘာမွ ၾကည့္တာမဟုတ္ဘူး။ အဒိႏၷာဒါနႏွင့္ မုသာ၀ါဒကို အျမဲတမ္း ေရက်ိဳေသာက္ေနတဲ့သူေတြ မ်ားတယ္။ ရလုိ႔ကေတာ့ ဘနဖူး သိုက္တူးဘို႔ မခဲယဥ္းတဲ့ သတၱ၀ါအမ်ိဳးအစားေတြေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အိႏၵိယမွာ ဘာမဟုတ္တဲ့ ပညာရပ္ေလး မေတာက္တစ္ေခါက္ကို ဒုကၡသုကၡခံ ေစ်းႀကီးႀကီးေပး သင္ေနရတာကုိလည္း ခံစားခ်က္ ရွိၾကတယ္ေလ။ တတ္ႏိုင္ရင္ ကုလားႏွင့္ ကင္းေအာင္ ေနခ်င္ၾကတာ ျမန္မာေတြရဲ႕ အေလ့တစ္ခုပဲ။

ဒါေပမဲ့ စာေရးသူကေတာ့ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္း ဆိုသလိုေပါ့။ ကုလားအခ်ိဳ႕နဲ႕ ေပါင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ အဂၤလိပ္စကား ေျပာျဖစ္ခ်င္တာပါ။ ကၽြဲကူးေရပါဆိုသလုိ သူတုိ႔ရဲ႕ အေလ့အထေလးေတြ။ အေတြးအယူေလးေတြ ဘယ္လုိရွိတယ္ဆိုတာလည္း သိရတာေပါ့။ အဲဒီစိတ္နဲ႔ ပါဠိဌာနက ကုလားဆရာ ဆရာမ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြနဲ႕ ဗုဒၶဂယာဘက္ ဘုရားဖူးလုိက္သြားတာ လမ္းမွာ ကင္မရာေပ်ာက္ေနရစ္ခဲ့တာ ကုလားနဲ႕ ေပါင္းသင္းရတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးတစ္ခုေပါ့။

တကၠသိုလ္ထဲမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ဘုရား၀တ္တက္ႏိုင္ေအာင္ ဖန္တီးထားတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းပါ။ အဲဒီမွာ ဦးဇင္းႀကီးတစ္ပါး ကုိရင္ႀကီးငယ္ ၂ပါး ေနၾကတယ္။ ကုိရင္ႀကီးဘြဲ႕က သုဒႆန တဲ့။ ကုလားေတြက ဘေႏၱသုဒသ္န္ လုိ႔ ေခၚၾကတယ္။ သူက ပီအိပ္ဂ်္ဒီ ေက်ာင္းသား ေခတ္ပညာတတ္ လူရည္မြန္တစ္ေယာက္ပါ။ ေက်ာင္းကုိ သြားရင္ သူနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ အဓိကကေတာ့ ဘာသာေရးအေၾကာင္းပါဘဲ။ ေထရ၀ါရ မဟာယာန ၀ဇိရာယာန ဟင္ဒီ စတာေတြေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလ ပြဲေကာင္းလြန္းလို႔ ညေနေစာင္းသြားတာလည္း ရွိတယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါ သူတို႔ေကၽြးတဲ့ ေန႔လည္စာ စားျဖစ္တယ္။ က်ေရ ေခၚ လဘက္ရည္အခ်ိဳကေတာ့ တစ္နာရီတစ္ခါေလာက္ ေသာက္ေနရတာပဲ။

သူတုိ႔က စာေရးသူကို တစ္ေလးတစ္စား ဆက္ဆံ ေနရာေပးၾကပါတယ္။ ေျပာတာကို နားေထာင္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ အဘိဓမၼာနားလည္သူ ပိဋကတ္ နားလည္သူ ပါဠိကၽြမ္းက်င္သူ ကမၼ႒ာန္းတရားအေၾကာင္း နားလည္သူ စတဲ့ အထင္မ်ားနဲ႕ေပါ့။
ဒီလိုနဲ႕ အဘိဓမၼာသင္ေပးဘို႔ ပါဠိစာ သင္ေပးဘို႔ တရားထုိင္နည္းေတြ ေျပာျပေပးဘို႔ ေတာင္းဆုိရာက ယခု ေႏြရာသီမွာ သင္တန္းဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားျဖစ္ေတာ့တာေပါ့။

ကုလားဆိုတာ အေျပာတစ္မ်ိဳး အလုပ္တစ္ဖံု လုပ္တတ္တဲ့့ သတၱ၀ါတစ္မ်ိဳးမို႔ ေတာင္းဆုိမႈကို အလြယ္တကူ မလုိက္ေလ်ာ သင့္ဘူးဆိုတာကို သိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ေစာင့္ၿပီးမွ သင္ၾကားမႈကို စတင္ခဲ့ရတာပါ။
ဒါေတာင္ ေျပာတုန္းက မိုးလားကဲလား သမားေတြ တကယ္သင္ေတာ့ မလာၾကေတာ့ဘူး။

ဘာပဲေျပာေနေန ကိုယ့္ရည္ရြက္ခ်က္က အဂၤလိပ္စကားေျပာ အေလ့အက်င့္ရခ်င္တာပါဘဲ။ သင္ၾကားတဲ့ အခါ အဂၤလိပ္လုိေျပာ သင္ရတယ္။ အဂၤလိပ္စကား မေတာက္တစ္ေခါက္နဲ႕ သူတို႔နားလည္ေအာင္ ေျပာဘုိ႔ လြယ္တာမွတ္လို႔။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ နားလည္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔မွာ ရွိတဲ့ အဂၤလိပ္စာ က သင္ၾကားတဲ့ အခါမွာ နားလြယ္ရလြယ္ေစတဲ့အတြက္ ကိုယ့္အတြက္ အေထာက္အကူတစ္ခုပါဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းသူေတြကို အဂၤလိပ္စကား ေျပာရမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႕ သင္ျပေပးရမွာ မေၾကာက္လန္႔သင့္ဘူးလုိ႔ ယူဆထားတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ သင္တန္းခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ အဂၤလိပ္ဟာ ကုိယ့္အဂၤလိပ္ျဖစ္ေနလို႔ပါဘဲ။ ဒီစိတ္နဲ႕ ဆရာႀကီးေတြလုပ္တဲ့ ဆီမီနာေတြမွာ မၾကခဏဆုိတာလို႔ တက္ေရာက္ေဆြးေႏြးျဖစ္တာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဘက္က သင္ျပမဲ့ ဘာသာရပ္ကုိေတာ့ ေက်ေက်နပ္နပ္ ရွိထားရမယ္ေလ။ ဒါမွ ကုလားကို ဆရာလုပ္လုိ႔ ရမွာေပါ့။ ကုလားလူမ်ိဳးဆိုတာ သိတဲ့အတိုင္း ဘယ္သူ႕ကိုမွ် ဆရာတင္ခ်င္တဲ့လူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ တတ္သေလာက္နဲ႕ ေနရာတကာ ဆရာပဲ လုပ္ခ်င္တာ ကုလားထံုးစံပဲ။ ဘာဆိုတာ ထိထိမိမိ ေျပာေပးႏိုင္ရမယ္။ ေမးသမွ်ကို ေျပလည္ေအာင္ ေျဖႏုိင္ရမယ္။ ဒါဆိုရင္ ကုလားကုိ ဆရာလုပ္လို႔ ရပါတယ္။ သူတုိ႔က အေတြးမ်ားတဲ့ သူေတြဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ယံုၾကည္မႈအေပၚ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အေတြးမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ဘက္ေပါင္းစံုက ယုတၱိရွာ ကတ္သီးကတ္တတ္ ရွာႀကံေတြးေတာ ေမးခြန္းေတြ ေမးၿပီး တစ္ဖက္လူကုိ ထုိးႏွက္အႏုိင္ယူခ်င္တာ သူတုိ႔ အက်င့္ပဲ။ ေမးတာကုိ မေျဖႏိုင္လုိ႔ကေတာ့ ကိုယ္က ဆရာဆုိေပမဲ့ ကုလားေျပာတာကုိပဲ နားေထာင္ေနဘို႔သာ ျပင္ေပေတာ့။

ဒါက ဘာသာရပ္ကို ႏိုင္နင္းရင္ စုိးရိမ္းစရာ မရွိပါဘူး။ ပါဠိစာေပနဲ႕တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဘာသာရပ္ျဖစ္ေနေတာ့ သူတုိ႔ ဘာမွ ထဲထဲ၀င္၀င္ မထိတို႔ႏုိင္ပါဘူး။ ေျပာသမွ် ေခါင္းေလးရမ္းရမ္းၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ နားေထာင္ေနၾကေတာ့တာပဲ။ အဲ စာေပက တစ္ဆင့္ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ အသံုးျပဳႏိုင္တဲ့ အသံုးခ်စာေပအဆင့္ ေရာက္ေအာင္ ခ်ျပတဲ့ အခါမွသာ သူတုိ႔ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးႏုိင္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာသာရပ္တစ္ခု စာေပအဆင့္က ေက်ာ္ၿပီး ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ အသံုးျပဳႏိုင္တဲ့ အသံုးခ်စာေပ အထိ ေရာက္ေအာင္ ေတြးဆေလ့လားထားဘုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါမွသာ အေကာ္အကတ္မ်ားတဲ့ ကုလားနဲ႕ အျခားလူမ်ိဳးမ်ားကုိ ဆရာလုပ္ႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကျငာေမာင္း ခတ္လုိက္ရပါသည္ခင္ဗ်ား။


km တင္ျပသည္